گورمون، رمی دو (۱۸۵۸ـ۱۹۱۵)
گورمون، رِمی دو (۱۸۵۸ـ۱۹۱۵)(Gourmont, Remy de)
منتقد و رمان‌نویس فرانسوی. مقاله‌نویسی پرکار که در رواج آموزه‌های زیباشناختی سمبلیسم[۱] فرانسوی تأثیرگذار بود. حقیقت را نسبی می‌دانست و عقیده داشت که داوری‌های ادبی باید بر پایۀ زیبایی‌شناسی[۲] باشد. سیکستین[۳] (۱۸۹۰) از رمان‌های روشنفکرانۀ اوست. گورمون در بَزوش ـ آن ـ اولْم[۴] زاده شد. از مؤسسان و سردبیر روزنامۀ مرکور دو فرانس[۵] (۱۸۹۰) بود و سردبیری چند روزنامۀ دیگر را نیز برعهده داشت. سبکی بسیار پرداخته و کم‌‌نقص داشت و در مقاله‌های انتقادی‌اش از ترفندهای فلسفی استفادۀ مفرط می‌کرد؛ برخی از این مقاله‌ها عبارت‌اند از «زیبایی‌شناسی زبان فرانسه[۶]» (۱۸۹۹) «مسئلۀ سبک[۷]» (۱۹۰۲) و نیز مجموعۀ گلگشت‌های ادبی[۸] (۱۹۰۴ـ۱۹۲۸). گورمون در دوران حیات خود بسیار پرخواننده بود و بر جمعی از روشنفکران آینده‌ی فرانسه از جمله ژرژ باتای تاثیر گذاشت. از دیگر آثار اوست: نمایش‌نامه‌های لیلیت[۹] (۱۸۹۲)، شاهان پیر[۱۰] (۱۸۹۷) و چند مجموعه داستان کوتاه ازجمله داستان‌های جادویی[۱۱] (۱۸۹۵) و قلب پاک[۱۲] (۱۹۰۷).