عربی، زبان

عربی، زبان
از گروهِ زبا‌ن‌های سامیِ جنوبی که خود شاخه‌ای از خانوادۀ زبان‌های حامی‌ـ‌سامی است. زبان‌های عربی شامل عربی شمالی (مطلق عربی) و عربی جنوبی (حمیری) است. تفاوت این دو عربی به حدی است که هریک را می‌توان زبان جداگانه شمرد. عربی شمالی تا قرن ۷م عمدتاً به جزیرةالعرب محدود می‌شد؛ امّا با پیدایش و گسترش اسلام در هلال خصیب و شمال افریقا رواج یافت. عربی امروزه زبان مادری تقریباً ۲۰۰میلیون نفر در آسیا و افریقاست و به دلیل آن‌که زبان قرآن و اسلام عربی است، در هرجا که جامعۀ مسلمانی باشد، زبان عربی نیز موجودیت دارد. زبان عربی فُصْحی یکدست و استاندارد شده است، امّا زبان نوشتاری با زبان گفتاری در کشورهای مختلف عرب‌زبان تفاوت‌های فاحش دارد. عربی متداول مدرن سه گروه اصلی گویشی دارد: شرقی، غربی و جنوبی. مشخصۀ زبان عربی، ریشۀ سه حرفی کلمات است، که با دو مصوت از هم جدا می‌شوند. در عربی فعل، اسم و صفت به‌صورت مذکر و مؤنث وجود دارد. خط عربی الفبایی و شامل ۲۸ حرف است و از راست به چپ نوشته می‌شود. الفبای عربی مأخوذ از نَبَطی، از خط آرامی است. عربی جنوبی در روزگاران باستان زبان مردمان جنوب شبه‌جزیرۀ عرب بود. این زبان گویش‌های متعدد دارد و با زبان اتیوپیایی خویشاوند است. این زبان از خود الفبایی داشت که منشأ آن هنوز روشن نشده است. نوشته‌های محفوظ مانده از این زبان به قرن ۸پ‌م بازمی‌گردد. متکلمان این زبان در حال حاضر از چند ده هزار تن تجاوز نمی‌کند.