فروید، زیگموند (۱۸۵۶ـ۱۹۳۹)

فرویْد، زیگموند (۱۸۵۶ـ۱۹۳۹)(Freud, Sigmund)

زیگموند فرویْد Sigmund Freud
زادروز	فرایبورگ، موراوی 1856م
درگذشت	1939م
ملیت	اتریشی
تحصیلات و محل تحصیل	تحصیلات پزشکی در وین از 1873
شغل و تخصص اصلی	پزشک
شغل و تخصص های دیگر	متخصص بیماری‌های روانی
آثار	تعبیر رؤیا (1900)؛ ورای اصل لذت (1920)؛ من و نهاد (1923)؛ تمدن و ناخشنودی‌های آن (1930)؛ شوخی‌ها و ارتباط‌ آن‌ها با ناخودآگاه (1905)؛ توتم و تابو (1913)؛ مقدمه‌ای بر روان‌کاوی (1917)
گروه مقاله	روانشناسی و روانپزشکی
جوایز و افتخارات	بنیانگذار مکتب روان‌کاوی و پیش‌گام مطالعۀ ذهن ناهشیار (ناخودآگاه)، مبدع روش‌های تداعی آزاد و تعبیر رؤیا، ابداع‌کنندۀ بیشتر اصطلاحات روان‌کاوی

زيگموند فرويد

زيگموند فرويد

پزشک اتریشی، متخصص بیماری‌های روانی، بنیانگذار مکتب روان‌کاوی، و پیش‌گام مطالعۀ ذهن ناهشیار (ناخودآگاه). روش‌های تداعی آزاد و تعبیر رؤیا را ابداع کرد که از فنون پایۀ روان‌کاویاند. تأثیر نیروهای ناخودآگاه بر افکار و اعمال اشخاص، دستاورد فروید بود؛ او این نظریۀ بحث‌انگیز را نیز مطرح کرد که ریشۀ روان‌رنجوریهای‌ بزرگ‌سالی، واپس‌راندن تمایلات جنسی در کودکی است. برخی از کتاب‌های مهم اوست:تعبیر رؤیا (۱۹۰۰)؛ ورای اصل لذت (۱۹۲۰)؛من و نهاد (۱۹۲۳)؛ تمدن و ناخشنودی‌های آن (۱۹۳۰). تأثیر او در جهان به‌‌حدی گسترده بوده که امروز، تقریباً در همۀ شاخه‌های فکری، مشهود است. فروید از ۱۸۸۶ تا ۱۹۳۸ در وین مطب خصوصی داشت و نظریه‌ها و نوشته‌هایش را عمدتاً از مطالعه بر روی بیماران خود، استنتاج کرد که بیشتر زنان میان‌سال طبقۀ متوسط بودند. فروید ابداع‌کنندۀ بیشتر اصطلاحات روان‌کاوی بود که بسیاری از آن‌ها به‌همان صورت رواج عام یافت. نظریه‌های او نحوۀ تفکر مردم دربارۀ سرشت انسان را تغییر داد و سبب نگرشی آزادتر ‌به موضوعات جنسی شد. امروزه اعتقاد بر این است که رفتار ضد اجتماعی اغلب ناشی از نیروهای ناخودآگاه است، و این مفاهیم جدید به بیان جامع‌تر وضعیت انسان در هنر و ادبیات انجامیده است. با وجود این، نظریه‌های فروید بین روان‌شناسان و روان‌پزشکان اختلاف ‌نظرهایی ایجاد کرده است و روش‌های روان‌کاوی او در همۀ موارد کاربردی نیست. فروید در فرایبورگ، موراوی (نام قدیمی پرژیبور در جمهوری چک) متولد شد. تحصیلات پزشکی را از ۱۸۷۳ در وین آغاز و زیر نظر ارنست ویلهلم فون بروک کار کرد. در این دوره، فروید عضو تیمی پژوهشی بود که آثار بی‌حس‌کنندگی موضعی کوکائین را کشف کردند. در ۱۸۸۴ در بیمارستان وین پزشک دستیار شد و در ۱۸۸۵ سمت مدرس عصب‌شناسی را یافت. در همان سال مطالعۀ هیپنوتیسم، به‌‌منزلۀ روش درمان بیماری هیستری، را زیر نظر فیزیولوژیست فرانسوی، ژان شارکو، در بیمارستان سالتیتریر پاریس آغاز کرد. او از این عقیدۀ شارکو که هیستری منشأ روانی دارد و افکار ممکن است تغییرات جسمی ایجاد کنند متأثر بود. در ۱۸۸۶ با این نخستین الهام، که به پیدایش روان‌کاوی انجامید، به وین بازگشت. فروید در زمینۀ هیستری متأثر از پژوهش یوزف برویر، پزشک وینی، نیز بود و در ۱۸۹۳ او و برویر کتاب مطالعاتی دربارۀ هیستری را منتشر کردند. این کتاب کلیاتی از این نظریه است که درمان هیستری با هیپنوتیسم ممکن است. این روش مبتنی‌بر آزادسازی عقاید موجد این بیماری از ناخودآگاه است. فروید در ۱۸۹۵ فن تداعی آزاد را که سبب علاقۀ او به‌ تعبیر رؤیا شد، جانشین هیپنوتیسم کرد. از آن پس به مطالعات خود و کشفیات حاصل از آن‌ها در روان‌کاوی سرعت بخشید و به‌‌ترتیب کتاب‌های تعبیر رؤیا (۱۹۰۰)، آسیب‌شناسی روانی زندگی روزمره (۱۹۰۴) و سه رساله در مورد نظریۀ جنسی (۱۹۰۵) را به‌چاپ رساند. در کتاب تعبیر رؤیا، این عقیدۀ مهم را مطرح کرد که اجزای به خاطر آورده ‌شده در رؤیاها نماد فعالیت ذهن ناخودآگاه در حین خواب است یعنی، زمانی‌که اراده فعال نیست و خویشتن‌داری آگاهانه موقتاً متوقف می‌شود. نظریات او مخالفت‌های فراوانی برانگیخت، چون تأکید او بر این که تقریباً همۀ روان‌رنجوری‌ها ناشی از سرکوبی امیال جنسی است، از لحاظ اخلاقی برای مردم آن زمان تکان‌دهنده بود. با وجود این،‌ ناظران آگاه به مواردی پی‌ بردند و درنتیجۀ آن به این آموزه علاقه‌مند شدند ‌که آشفتگی در رشد جنسی کودک مبین بسیاری از آشفتگی‌های عاطفی و هیجانی است و تکانه‌های جنسی، در صورت جهت‌گیری درست، ممکن است به نیروهایی والایش یابند که الهام‌بخش موفقیت‌های بزرگ است. فروید در ۱۹۰۳ محفل روان‌کاوی وین را تأسیس کرد و تا ۱۹۰۶ شاخه‌هایی از آن در چندین کشور دیگر به‌وجود آمد. تأثیر او تا ۱۹۰۸ گسترش بیشتری یافت و نخستین کنگرۀ بین‌المللی روان‌کاوی در سالزبورگ اتریش برگزار شد و در ۱۹۰۹ انجمن بین‌المللی روان‌کاوی تشکل‌ یافت. پس از اشغال وین به‌دست نازی‌ها، در ۱۹۳۸ به لندن پناهنده شد و یک ‌سال بعد در همان‌جا درگذشت. از دیگر کتاب‌های مهم فروید است:شوخی‌ها و ارتباط‌ آن‌ها با ناخودآگاه (۱۹۰۵)؛ توتم و تابو (۱۹۱۳)؛ مقدمه‌ای بر روان‌کاوی (۱۹۱۷)؛ موسی و یکتاپرستی، که آخرین اثر اوست.

 

---