سبا، سوره
سَبَأ، سوره
سورۀ شمارۀ ۳۴ به‌ترتیب مصحف و ۵۸ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مکی قرآن در ۵۴ آیه و ۸۸۷ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره اشاره به داستان قوم سَبَأْ، (از آیۀ ۱۵ به‌بعد) است. نام دیگر این سوره «داود» است؛ زیرا از نام و معجزات او و الطاف الهی به او در آیات ۱۰ و ۱۱ یاد شده است. از نظر حجم، از سوره‌های «مثانی» و نسبتاً کوچک و کمی بیش از یک حزب (یک‌چهارم جزء) است. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از اشاره به داستان حضرت سلیمان (ع) و حشمت او؛ داستان قوم سبا و باغ‌های آنان و سیلی بنیان‌کن که درنتیجۀ نافرمانی و کفران نعمت، همه‌چیز را از ایشان گرفت (سیل عَرِم)؛ تسلیت به پیامبر (ص) به‌سبب دلتنگی او از منکران؛ محاجّه و مناظرۀ مستضعفان با مستکبران در قیامت؛ معاد و احوال قیامت.