شعراء، سوره
شُعَراء، سوره
سورۀ شمارۀ ۲۶ به‌ترتیب مصحف و ۴۷ به‌ترتیب نزول، از سوره‌های مکی قرآن در ۲۲۷ آیه و ۱۲۲۳ کلمه. وجه تسمیۀ این سوره بیان حال شعراء و اشاره به شاعران حق‌گو و باطل‌گو در اواخر آن است. نام دیگر این سوره «طاسین میم» است؛ زیرا با حروف مقطعۀ «طسم» آغاز می‌شود. از نظر حجم، از سوره‌های «مثانی» و متوسط و دقیقاً نیم جزء قرآن است. دوازدهمین سوره از سوره‌های ۲۹گانۀ مقطّعات است. یکی دیگر از نام‌های آن «جامعه» است، زیرا افزون بر مسائل گوناگون، داستان چند پیامبر و اقوام و ملل گذشته را نیز داراست. مضامین اصلی آن عبارت‌اند از توحید و خوف از آخرت و ایمان به وحی بر حضرت محمد (ص)، داستان موسی و هارون (ع) با فرعون و جادوگران، داستان حضرت ابراهیم (ع) با پدر و قومش، داستان حضرت صالح (ع) با قوم ثمود و ماجرای ناقۀ صالح، داستان حضرت نوح (ع) و کشتی ساختن او، داستان حضرت لوط (ع) و قومش و داستان حضرت هود (ع) با قوم عاد.