ندوی ، سیدسلیمان (بیهار ۱۳۰۲ـ۱۳۷۳ق)
نَدَوی، سیّدسلیمان (بیهار ۱۳۰۲ـ۱۳۷۳ق)
ادیب و دین‌پژوه هندی. تحصیلاتش را در شهرهای هند و نزد استادان مشهور آن زمان به پایان برد و در روزنامه‌های الْهِلال، الندوه، و المعارف مسئولیت‌هایی داشت و ضمن آن، در مدرسۀ دارالعلوم و دانشگاه بمبئی نیز تدریس می‌کرد و سرپرستی دانشگاه احمدیۀ بهوپال را نیز عهده‌دار بود. نظارت بر دارُالْمُصَنِّفین، نیابت رئیس کنگرۀ جهان اسلام در عربستان (۱۳۴۴ق) و عضویت در مجمع علمی فُؤاد اول، از دیگر مسئولیت‌های او بوده است. نَدَوی از فعالان «جنبش خلافت هند» بود و برای رساندن پیام همدردی مسلمانان هند به خلافت عثمانی به لندن و پاریس سفر کرد. در سیاست‌های آموزشی افغانستان و تدوین قانون اساسی پاکستان نیز وظیفه‌ای مهم داشت. دانشگاه علیگره در ۱۳۶۲ق به او دانشنامۀ دکتری افتخاری در ادبیات داد. نَدَوی به تصوف نیز گرایش داشت و دست ارادت به اشرف علی تهانوی داده بود و خلیفۀ او به‌شمار می‌رفت. تکملۀ سیرةٌالنَّبی شبلی نعمانی؛ خطبات مدارس؛ ارض‌القرآن؛ خیام؛ سیرة مالک؛ سیرة عایشه از آثار او به‌شمار می‌رود.