حکیم، سید محمدباقر (نجف ۱۳۵۸ق ـ ۱۳۸۲ش)

سید محمدباقر حکیم;
زادروز	نجف ۱۳۵۸ق;
درگذشت	۱۳۸۲ش
ملیت	عراقی
تحصیلات و محل تحصیل	درجه اجتهاد
شغل و تخصص اصلی	فقیه و عالم مبارز
آثار	علوم القرآن، الوحده الاسلامیه فی منظور الثقلین
خویشاوندان سرشناس	آیت الله سید محسن حکیم (پدر)

فقیه و عالم مبارز شیعۀ عراق، فرزند آیت‌الله سید محسن حکیم. در نجف دروس مقدماتی را نزد علمای خانواده به ویژه سید محمدسعید حکیم آموخت. تحصیلات تکمیلی را نزد استادانی چون سید یوسف حکیم، شهید سید محمدباقر صدر، شیخ مرتضی آل‌یاسین، سید ابوالقاسم خویی و دیگران فراگرفت و به درجۀ اجتهاد رسید. وی بیش از همه از محضر شهید صدر بهره برد و تا زمان شهادت او (۱۳۵۹ش)، ملازم وی بود. مدت ده سال در دانشکدۀ اصول دین بغداد، علوم قرآنی تدریس کرد. در ۱۳۸۴ق با نظارت شهید صدر «مدرسة العلوم الاسلامیه» را جهت آشنایی طلاب با علوم روز تأسیس کرد. وی چندبار زندانی شد. در ۱۳۵۹ش مجبور به ترک عراق گردید و در ایران مقیم شد. او ریاست «مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق» را برعهده داشت. حکیم طی بیست و سه سال تبعید در ایران از چند سوءقصد از طرف رژیم بعثی جان سالم به در برد و سرانجام در اردیبهشت ۱۳۸۲ش به عراق بازگشت. پس از اقامۀ نماز جمعه نجف اشرف به شهادت رسید و در حرم مطهر علی (ع) در کنار پدرش دفن شد. آثار عربی او بیش از سی عنوان در موضوعات علوم قرآنی، اهل بیت و مسائل سیاسی و اجتماعی عراق است. علوم‌القرآن، الوحدة الاسلامیه فی منظور الثقلین از تألیفات مشهور اوست.