عسکری، سید مرتضی (سامرا ۱۲۹۳ـ۱۳۸۶ش)
عَسکری، سید مرتضی (سامرا ۱۲۹۳ـ۱۳۸۶ش)
پژوهشگر تاریخ اسلام، حدیث‌شناس و روحانی ایرانی. پدر و مادرش اهل ساوه و تهران بودند که در سامرا سکونت داشتند. سید مرتضی دروس حوزوی را تا معالم در حوزۀ علمیۀ سامرا خواند. در ۱۳۱۰ش راهی حوزۀ علمیۀ قم شد و دروس سطح عالی را در محضر آیت‌الله مرعشی و پسرعمویش حاج شیخ محمدحسین شریعتمدار ساوجی فراگرفت. سپس به عراق بازگشت و به فعالیت‌های اجتماعی و دینی و علمی پرداخت. وی علاوه‌بر تألیف و تحقیق، به امر آموزش و پرورش اهمیت می‌داد و در این راستا علما، دانشجویان و پژوهشگران بسیاری را تربیت کرد. همچنین ریاست دانشکدۀ اصول‌الدین را که خود بنیاد نهاده بود، برعهده داشت. علامه عسکری دارای تألیفات فراوانی به زبان‌های فارسی و عربی است، که اغلب آن‌ها در کشورهای عربی به‌ویژه مصر منتشر شده و مورد استقبال اسلام‌پژوهان قرار گرفته است. او در سومین همایش چهره‌های ماندگار در مهرماه ۱۳۸۲ به عنوان یکی از نخبگان برجستۀ علمی‌ـ فرهنگی برگزیده شد. ازجمله آثار اوست: عقایدالاسلام؛ ادیان آسمانی و مسئلۀ تحریف؛ معالم‌المدرستین (سه جلد)؛ یک‌صدوپنجاه صحابی ساختگی؛ عبدالله بن سبا؛ نقش عایشه در تاریخ اسلام؛ نقش ائمه در احیای دین؛ صلاة ابی‌بکر؛ القرآن الکریم و روایات المدرستین؛ آخرین نماز پیامبر؛ حدیث کسا در کتب خلفا و اهل‌البیت؛ اسطورۀ سبعه.