بهار، شیخ احمد (۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۳۶ش)
شیخ احمد بهار (۱۲۶۸ـ تهران ۱۳۳۶ش)
از روحانیان ادیب و مبارز ایران در دورۀ پهلوی. فرزند شیخ محمدکاظم تهرانیان و اهل خراسان بود که در کربلا و نجف تحصیلات خود را تا اخذ درجۀ اجتهاد به پایان برد و سپس به مشهد بازگشت و از بنیانگذاران «انجمن ادبی خراسان» شد. او از زمرۀ مجاهدان پرشور صدر مشروطه بود و سرسختانه با روس و انگلیس مبارزه می‌کرد تا آن‌جا که مدت‌ها اسیر روس و گرفتار دسایس انگلیسی‌ها گردید. در ۱۲۹۶ش با انتشار روزنامۀ بهار و نگارش مقالات و اشعار ضد انگلیسی مبارزات خود را شدت بخشید که موجب توقیف روزنامه و تبعید او به شهرهای قفقاز و عثمانی شد.
وی از مخالفان رژیم استبدادی رضاشاه بود، از همین‌رو، در ۱۳۱۴ش دستگیر و زندانی شد. بهار پس از سقوط رضاشاه مجدداً روزنامۀ بهار را منتشر کرد. در ۱۳۲۱ش رئیس ادارۀ اطلاعات و مطبوعات نخست‌وزیری و در ۱۳۳۰ش رئیس کل دفتر نخست‌وزیری دکتر مصدق گردید و بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ش تا پایان عمر در وزارت فرهنگ خدمت کرد. او از پیشگامان شعر سیاسی‌ـ اجتماعی بود و اعتقادی راسخ به فرهنگ دینی، و ستیز بی‌امان با غرب‌زدگی داشت. در اشعار خود «احمد» و در لهجه خراسانی «داش غلوم» تخلّص می‌کرد. احمد بهار به دنبال تحمل بیماری قلبی در روز پنجشنبه ۱۴ بهمن ۱۳۳۶ در بیمارستان بازرگانان درگذشت. پیکر وی را در گورستان ابن‌بابویه کنار آرامگاه شهدای ۳۰ تیر دفن کردند.
از وی دیوان شعری به‌چاپ رسیده است.