قمی، شیخ عباس (قم ۱۲۹۴ـ نجف ۱۳۵۹ق)

محدث و رجالی شیعی. نسبش به ابن بابویه قمی می‌رسد. در قم تحصیل را آغاز کرد و سپس در نجف تحصیلات عالی حوزوی را نزد استادانی چون حاج میرزا حسین نوری، سید محمد کاظم طباطبایی یزدی، میرزا محمدتقی شیرازی و شیخ‌الشریعۀ اصفهانی ادامه داد. در ۱۳۲۱ق به مشهد رفت و ۲۲ سال در آن‌جا ماند و به تألیف پرداخت. در ۱۳۵۴ق به نجف بازگشت و تا پایان عمر همان‌جا ماند و پس از رحلت در صحن علوی مدفون شد. آثار بسیاری به زبان‌های فارسی و عربی از او به جا مانده است که از آن جمله است: سفینةالبحار و مدینة‌الحِکَم و الآثار، که فهرست و نمایۀ بحارالانوار است؛ مفاتیح‌الجنان؛ الکُنی و الالقاب؛ نفس‌المهموم؛ منتهی‌ الآمال.