تهرانی، شیخ هادی (تهران ۱۲۵۳ـ نجف ۱۳۲۱ق)

شیخ هادی تهرانی;
زادروز	تهران ۱۲۵۳ق;
درگذشت	نجف ۱۳۲۱ق
ملیت	ایرانی
نام‌های دیگر	هادی بن محمد امین تهرانی نجفی
شغل و تخصص اصلی	فقیه
آثار	الاتقان (در اصول فقه)؛ اتحاد الوجود و الماهیه (در فلسفه)؛ ارجوزه (در نحو)
گروه مقاله	دین اسلام

(یا: هادی بن محمد امین تهرانی نجفی) فقیه امامی. درس‌های مقدماتی را در زادگاهش فرا گرفت. سپس در اصفهان، کربلا، نجف و سامرا، نزد محمد شهشهانی، محمدباقر خوانساری، میرزا هاشم خوانساری، شیخ عبدالحسین تهرانی معروف به شیخ‌العراقین، شیخ مرتضی انصاری، فاضل ایروانی و میرزای شیرازی درس خواند. افزون بر فقه و اصول، در تفسیر، حدیث، کلام، حکمت و ادبیات عرب نیز تبحر داشت. کلاس‌های درس او در نجف بسیار معروف بود. گویند در کلاس‌های درس به نظرات فقیهان پیشین امامی، نگاه منتقدانه داشت و به اجماع اعتنایی نداشت؛ چنان که به خلاف اجماع امامیه، پسرعموی ابوینی را بر عموی پدری در ارث مقدم نمی‌دانست. به پیروی از شیخیه نیز متهم ‌شد. احتمالاً به همین سبب، میرزا حبیب‌الله رشتی او را تکفیر کرد؛ اما شیخ محمدحسین کاظمی با مردود دانستن این حکم، به یاری او شتافت. پس از این ماجرا دیگر کلاس‌های درس پررونق او تنها با شرکت چند شاگرد ایرانی برگزار می‌شده است. سید محسن کوه‌کمری برجسته‌ترین شاگرد و مُقرّر درس او بود. از دیگر شاگردان او می‌توان از حاج‌میرزا اسماعیل سبزواری، شیخ فیاض زنجانی، شیخ علی کاشف‌الغطا و شیخ صادق تبریزی نام برد. از آثارش: التکمیل در تفسیر؛ البیع؛ الارث و ذخائر النبوة در فقه؛ الاتقان در اصول فقه؛ اتحاد‌الوجود و الماهیة در فلسفه؛ ارجوزه در نحو. کتاب الارث را نیز به شعر نوشت که حدود ۵هزار بیت است.