صدقة بن منصور
صَدَقَة بن منصور (۴۴۲ـ۵۰۱ق)
(معروف به: صدقه بن مَزْیَد و ملقب به: سیف‌الدوله ابوالحسن) از امیران دودمان شیعی بنی مزید در عراق. در ۴۷۹ق و پس از فوت پدرش به فرمانروایی رسید. صدقه از قدرتمندترین امرای مزیدی بود. در کشاکش میان برکیارق و محمد سلجوقی، نخست از برکیارق پشتیبانی کرد، اما در ۴۹۴ق از او روی بگردانید و به محمد پیوست. در ۴۹۵ق شهر حلّه را، که بعدها از مراکز مهم شیعه در عراق شد، بنیاد کرد و آن را مقر خود و سپاهش برگزید. صدقه شهرهای کوفه، هیت، واسط و بصره را بر قلمروش بیفزود. در ۵۰۱ق؛ سرخاب بن کی خسرو دیلمی، حاکم ساوه و آبه، به حله پیش صدقه گریخت و امیر مزیدی از بازدادن او به محمد سلجوقی سر باز زد، محمد با ۵۰هزار سپاهی به مصاف او رفت و در جنگی که در نعمانیۀ عراق میان دو سپاه درگرفت، اعراب شکست خوردند و صدقه در کارزار کشته شد. پیکرش را به کربلا بردند و نزدیک بارگاه امام حسین (ع) به‌خاک سپردند. صدقه به پارسایی و‌گشاده‌دستی مشهور بود و به شعر و ادب علاقه می‌ورزید.