فروغی بسطامی، عباس (کربلا ۱۲۱۳ـ۱۲۷۴ق)
فروغی بَسطامی، عَبّاس (کربلا ۱۲۱۳ـ۱۲۷۴ق)
شاعر ایرانی. پدرش از مردم بسطام بود. در جوانی به ایران رفت و در ساری اقامت گزید. پس از چندی با عمویش به تهران رفت و غزلی را که در مدح فتحعلی‌شاه قاجار سروده بود، به وی داد و شاه او را نزد شجاع‌السلطنه به خراسان فرستاد. منشی شجاع‌السلطنه شد و پس از چندی به‌سبب انتساب به امیرزاده فروغ‌الدوله تخلص خود را از مسکین به فروغی بگردانید. پس از آن با شجاع‌السلطنه به کرمان و سپس تهران رفت و تا زمان محمدشاه در تهران بود. سپس به عتبات رفت. فروغی در زمان ناصرالدین‌شاه نیز مورد احترام وی بود. در غزل‌سرایی استاد بود. شعر او ساده و روان و سرشار از احساس و طراوت است و از این‌جهت به شعر سعدی شباهت دارد. از دانش‌های رایج روزگارش بهرۀ چندانی نداشت، اما به نقل از ادوارد براون بالقوه شاعر بود. دیوان کامل فروغی بسطامی به‌کوشش حسین نخعی به‌چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۶ش).