اوزاعی، عبدالرحمان (بعلبک ۸۸ـ بیروت ۱۵۹ق)

رئیس مذهب اوزاعیه. گمان می‌رود انتساب او به اوزاعی، فقط به‌سبب اقامتش در اوزاع، محله‌ای در حومۀ دمشق بوده است. گویا تا ۲۵۶ق در اندلس همه به مذهب او بودند. از کسانی چون عطاء بن رباح و زهری حدیث نقل می‌کرد و کسانی چون ابوعمران خراط، یحیی بن ابی‌ کثیر و سفیان ثوری از او روایت کردند. هقل بن زیاد، مفتی معروف، و خیزران همسر مهدی عباسی از شاگردان او بودند. از پذیرش منصب قضا ابا داشت. در زمان هشام بن حکم، غیلان دمشقی، متکلمِ قَدَری‌مذهب، به فتوای او در دمشق به‌دار آویخته شد. از آثارش: السّنن؛ المسائل.