تلمسانی، عفیف الدین سلیمان (تلمسان ۶۱۰ ـ دمشق ۶۹۰ق)
تِلِمْسانی، عفیف‌الدین سلیمان (تِلمْسان ۶۱۰ ـ دمشق ۶۹۰ق)
از رجال تصوّف. نه تنها از بزرگ‌ترین شارحان مکتب ابن عربی، که در شمار برترین شاگردان قونوی است. آن استاد، به‌هنگام وفات، وصیّت کرد تا آثارش را به دمشق برند و به این شاگرد تحویل دهند. نیز او را شایستۀ تدریس این آثار دانست. عفیف‌الدین، شخصیت پیچیده‌ای دارد. شرح‌های او بر فصوص‌الحکم، منازل‌السائرین و مواقف نِفَّرَی، عنایت او را به عرفان نظری و عملی نشان می‌دهد. الکشف و البیان فی معرفةالانسانِ او که شرحی است بر قصیدۀ عینیّۀ ابن سینا، و نیز دیوان شعری مشحون از غزلیات، نشان از گرایش‌های حِکمی و ادبیِ او دارد. با این‌همه، او پس از آن‌که از محضر قونوی استفاده‌ها برد، و شیخ‌المشایخ خوانده شد، به دمشق رفت و در خزانۀ سلطانیِ آن شهر، به‌کار پرداخت. مدتی نیز در قاهره در خانقاه شیخ شمس‌الدین ایکی، به خلوت و نشر علم و عرفان مشغول بوده است.