علی موید
علی مُؤیّد ( ـ۷۸۸)
(ملقب به خواجه نَجْمُ‌الدّین) آخرین و دوازدهمین امیر سربداری (حک: ۷۶۶ـ۷۸۳ق). از روزگار وَجیهُ‌الدّین مسعود سربداری در میان سربداران شخصیتی مهم بود و پس از پهلوان حسن دامغانی به فرمانروایی رسید. وی در تأمین رفاه مردم کوشش بسیار کرد و توانست از دامغان تا سرخس را به‌تصّرف خود درآورد. خواجه علی با امیرتیمور گورکان دوستی داشت. در آغاز فرمانروایی علی مؤید، درویش عزیز در حکومت با وی شریک بود. پس از چندی، درویش از خواجه علی خواست که به سرزمین ملک حسین کرت حمله برند. خواجه نخست موافقت کرد و سپاهی همراه وی به نیشابور فرستاد ولی بعد پشیمان شد و از سپاهیان خود خواست درویش را تنها گذارند و سپس فرمان قتل او را صادر کرد. پس از کشته‌شدن درویش عزیز، به آزار درویشان پیرو شیخ حسن جوری پرداخت و آرامگاه شیخ خلیفه و شیخ حسن را ویران کرد. در ۷۸۳ق چون تیمور گورکان برای نخستین‌بار به خراسان یورش آورد، خواجه علی مؤید بدو پیوست و به جنگ رفت. خواجه علی در ۷۳سالگی در خرم‌آباد لرستان کشته شد و سرزمین خراسان به قلمرو حکومت امیرتیمور گورکان پیوست. علی مؤید در ترویج تشیع کوشا بود. شهید اول کتاب خود، لمعۀ دمشقیه را به نام او تألیف کرد.