احد، غزوه
اُحُد، غزوه
جنگی که قریش به خونخواهی کشتگان خویش و شکست سختشان در جنگ بدر در ۳ق در دامنۀ کوهی به نام اُحُد به فرماندهی ابوسفیان به پا کردند. پیامبر(ص) که از طریق یاران خویش از قصد دشمنان باخبر شده بود با اصحابش به مشورت پرداخت آنان دو نظریه متفاوت داشتند، برخی مایل به ترک مدینه و گروه دیگر معتقد به ماندن در مدینه بودند. بالاخره پیامبر(ص) با لشکری ۱۰۰۰نفری از مسلمانان، از مدینه خارج شدند. گروهی ۳۰۰نفری به سرکردگی عبدالله بن اُبَیّ به‌دلیل همین اختلاف نظر، پیامبر(ص) را ترک کردند. پیامبر(ص) عدّه‌ای تیرانداز به فرماندهی عبدالله بن جُبیر را در شکاف کوه احد مأمور حفاظت از مسلمانان کرد و تأکید ورزید که موضع خود را ترک نکنند. در ابتدا لشکر مسلمین بر قریشیان که ۳هزار تن بودند، فائق آمدند و بعد به‌دلیل طمع عدّه‌ای از تیراندازان که برای جمع‌آوری غنائم، محل خود را ترک کرده بودند دشمن توانست از شکاف کوه دوباره حمله کند. در این حین شایعۀ کشته‌شدن پیامبر(ص) و تضعیف روحیه آنان، لشکر مسلمین را از هم پاشید. پیامبر(ص) در این جنگ مجروح شد و با اندک یارانی که مانده بودند به شکاف کوهی پناه بردند. حمزه عموی پیامبر(ص)، به‌دست وحشی غلام جبیر بن مُطعم به‌شهادت رسید و او جگر حمزه را نزد هند همسر ابوسفیان برد. هند انتقام مرگ پدرش در جنگ بدر را از حمزه با خوردن جگر او، گرفت و به‌همین دلیل به هند جگرخوار معروف شد. شهدای اُحُد را در کنار کوه اُحُد یک‌جا به‌خاک سپردند که شمارشان افزون بر هفتاد تن می‌شد. پیکر حمزه که پیامبر(ص) به او لقب سیدالشهدا را داد، و نیز مصعب بن عمیر به‌صورت جداگانه در کنار سایر شهدا مدفون است. برخی از بازماندگان مجروح جنگ نیز در مدینه از دنیا رفتند و پیکر آن‌ها در بقیع دفن شد.