مراش، فرانسیس (حلب ۱۸۳۶ـ همان جا ۱۸۷۳)
مَرّاش، فرانسیس (حَلَب ۱۸۳۶ـ همان‌جا ۱۸۷۳)
نویسنده و شاعر سوری. نزد پزشکی انگلیسی علم طب آموخت و سپس برای تکمیل تحصیلاتش به پاریس رفت. در آن شهر بیمار و کاملاً نابینا شد و به حلب بازگشت. نخستین کتابش، آیینۀ زیبارو، راهگشای ورود درون‌مایه‌هایی تازه به ادبیات مدرن عرب بود. در تماشاگه احوال (۱۸۵۱) دل‌مشغولی او فلسفۀ کیهان، طبیعت و آدمی است. بیشۀ حقیقت (۱۸۶۵) جهانی رؤیایی و کشوری با آزادی معنوی و فارغ از جنگ را تصویر می‌کند و تأثیر آرمان‌های غربی (مزایای صلح و اهمیت آزادی و برابری و عشق مسیحی) در آن آشکار است. مرّاش رساله‌ای در پزشکی (۱۸۶۱)، کتابی به نام دلیل طبیعی وجود خدا و قانون الهی و نیز رساله‌ای تاریخی دربارۀ ملت‌های منقرض‌شده (۱۸۶۴) تألیف کرده است. سبک او نخستین سرمشق نثر شاعرانۀ مدرن عربی بود که بعدها بر جبران خلیل‌جبران تأثیر گذاشت. شاید بتوان مراش را اولین روشنفکر چندساحتی متأخر عرب شمرد.