ابوعلی بصیر، فضل بن جعفر ( ـ پس از ۲۵۲ق)

شاعر و کاتب ایرانی‌تبار عرب. در کوفه به دنیا آمد. پس از عمارت سامرّا، پایتخت جدید عباسیان، به آن شهر مهاجرت کرد و به‌رغم گرایش‌های شیعی خویش، با سرودن قصایدی در مدح خلیفه و بزرگان دربار خلافت و تألیف رساله‌ای مذهبی مشهور شد. ابوعلی نابینا بود و به روایتی او را به طعنه «بصیر» می‌خواندند. فقط پاره‌هایی از اشعار و لطایفی از او دربارۀ معاصرانش، به ویژه ابوالعیناء، برجای مانده است.