بابا فغانی

بابا فغانی ( ـ مشهد ۹۲۵ق)

(یا: فغانی شیرازی) شاعر ایرانی. در شیراز متولد شد. ابتدا شغل چاقوسازی داشت. در ‌۳۰سالگی به هرات رفت و از تفقد جامی برخوردار شد. سپس به تبریز رفت و شاعر دربار یعقوب‌بیگ آق‌قویونلو شد و از او لقب بابا گرفت و پس از مرگ وی به شیراز بازگشت. بسیار باده‌گسار و عاشق‌پیشه بود. در اواخر زندگی توبه کرد و مجاور بارگاه امام رضا (ع) شد. قصاید شیوایی در مدح ائمه (ع) دارد. بزرگ‌ترین غزل‌سرای زمان خود بود و شیوه‌ای نو در شعر فارسی آورد که پایۀ سبک هندی شد و حافظ کوچک لقب گرفت، اما شاعران هم‌دوره‌اش نوآوری‌های او را نمی‌پسندیدند. صائب، عرفی، وحشی بافقی و شاعران دیگر از او پیروی کرده‌اند. دیوان او به اهتمام احمد سهیلی خوانساری چاپ شده است (تهران، ۱۳۶۲ش).