کوپر، لیون (۱۹۳۰)
| لِئون کوپِر Leon Cooper | |
|---|---|
| زادروز |
1930م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه کُلُمبیای نیویورک |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیکدان |
| آثار | مفهوم و ساختار فیزیک(1968) |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| جوایز و افتخارات | نوبل فیزیک (1972) |
کوپِر، لِئون (۱۹۳۰)(Cooper, Leon)
فیزیکدان امریکایی. در ۱۹۵۵، تحقیق در زمینۀ پدیدۀ ابررسانایی[۱] را آغاز کرد. بنابر نظر کوپر، الکترون‌ها در دماهای بسیار پایین بهصورت زوج به یکدیگر مقید می‌شوند. به‌همین سبب آن‌ها را زوج‌های کوپر[۲] می‌نامند. در‌این حالت، مقاومت الکتریکی در برابر عبور آن‌ها در جامدات از میان می‌رود. او به‌سبب فعالیت در نظریۀ ابررسانایی، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۷۲ دست یافت. این جایزه مشترکاً به او، جان باردین[۳] و جی رابرت شریفر[۴] اعطا شد. کوپر در نیویورک زاده شد. در دانشگاه کُلُمبیای نیویورک درس خواند و متخصص نظریۀ میدان کوانتومی[۵] شد. این نظریه با برهم‌کنش بین ذرات و میدان‌‌ها در سامانه‌های زیراتمی سروکار دارد. کوپر با جان باردین در دانشگاه ایلینوی به پژوهش پرداخت و در ۱۹۵۸، به دانشگاه براون در رود آیلند[۶]، منتقل شد. در ۱۹۷۸، به مدیریت مرکز علوم عصبی[۷] دانشگاه براون[۸] برگزیده شد. در حالی‌که کاهش مقاومت در بسیاری از فلزات تدریجی است، ناپدید‌شدن مقاومت در ابررساناها، پایین‌تر از دمای معینی ناگهان اتفاق می‌افتد. آزمایش نشان می‌دهد که این دما بهصورت معکوس با جرم هسته‌ها ارتباط دارد. کوپر نشان داد الکترونی که در شبکۀ بلور در حرکت است یون‌های مثبت را به‌خود جذب می‌کند و شبکه را اندکی تغییر شکل می‌دهد. این امر منجربه تراکم لحظه‌ای بار مثبت می‌شود که خود، جذب الکترون دوم را به‌دنبال دارد. این دو الکترون همان زوج کوپرند. هرچند الکترون‌های موجود در زوج فقط بهصورت ضعیف در قید یکدیگرند، اما باردین، کوپر، و شریفر نشان دادند همۀ این الکترون‌ها حالت کوانتومی واحد، و تکانۀ واحدی دارند. پراکندگی فردفرد الکترون‌ها هیچ تأثیری در این تکانه ندارد. این امر باعث می‌شود مقاومت اَبَررسانا به صفر برسد. زوج‌های کوپر در بالاتر از دمای بحرانی تشکیل نمی‌شوند و در چنین دمایی، خاصیت ابررسانایی ناپدید می‌شود. کوپر علاوه‌بر نظریه‌پردازی دربارۀ دستگاه مرکزی اعصاب[۹]، در زمینۀ توزیع حافظه[۱۰] و بازشناسی‌نویسه[۱۱] نیز تحقیق می‌کرد. کتاب مفهوم و ساختار فیزیک[۱۲]، اثر او، در ۱۹۶۸ به‌چاپ رسید.