مایرهوفر، مانفرد (۱۹۲۶)

مایْرْهوفِر، مانْفْرِدْ (۱۹۲۶)(Mayrhofer, Manfred)

مانفرد مایرهوفر Manfred Mayrhofer
زادروز	۱۹۲۶م
ملیت	اتریشی
تحصیلات و محل تحصیل	دکترای زبان شناسی تطبیقی از دانشگاه گراتس
شغل و تخصص اصلی	زبان شناس
شغل و تخصص های دیگر	خاورشناس
آثار	دستور زبان سانسکریت (برلین، ۱۹۵۳)؛ هند و آریایی ها در آسیای مقدم باستانی (ویسبادن، ۱۹۶۶)
گروه مقاله	زبان شناسی و ترجمه

خاورشناس اتریشی. در جنگ جهانی دوم، در جبهۀ ایتالیا، به اسارت انگلیسی‌ها درآمد (۱۹۴۴). پس از آزادی، به اتریش بازگشت (۱۹۴۵) و از دانشگاه گراتس دانشنامۀ دکتری در زبان‌شناسی تطبیقی گرفت (۱۹۴۹). استاد زبان‌شناسی عمومی و زبان‌های هند و اروپایی در دانشگاه‌های گراتس (۱۹۵۱ـ۱۹۵۳)، ارلانگن (۱۹۵۴ـ ۱۹۵۵)، وورتسبورگ (۱۹۵۷ـ۱۹۵۸) و وین (از ۱۹۶۶) بود. در ۱۳۴۷ش در کنگرۀ باستان‌شناسی ایران در شیراز شرکت کرد. پایه‌گذار و رئیس کمیسیون ایرانی در فرهنگستان علوم اتریش بوده است. از آثارش: فرهنگ اشتقاقی سانسکریت در ۳ جلد (هایدلبرگ ۱۹۵۶ـ۱۹۷۳)؛ فرهنگ زبان فارسی باستان، با همکاری ویلهم براند‌نشتاین (ویسبادن؛ ۱۹۶۶)؛ از دنیای نام‌های کهن ایرانی (اینسبروک، ۱۹۷۱)؛ نام‌های کهن ایرانی از لوحه‌های تخت‌جمشید (وین، ۱۹۷۳)؛ رساله در زبان پالی در ۲ جلد (هایدلبرگ، ۱۹۵۱)؛ دستور زبان سانسکریت (برلین، ۱۹۵۳)؛ هند و آریایی‌ها در آسیای مقدم باستانی (ویسبادن، ۱۹۶۶) است.