بهلول، محمدتقی (گناباد ۱۲۸۸ـ۱۳۸۰ش)
بُهلول، محمدتقی (گناباد ۱۲۸۸ـ۱۳۸۰ش)
از روحانیون مبارز عهد رضاشاه و پس از آن. فرزند شیخ نظام‌الدین. وی در جریان قیام مسجد گوهرشاد در سال ۱۳۱۴ش نقش مهمی داشت و با تحریک مردم به‌واسطۀ سخنرانی‌های تندی که کرد، موجب غلیان احساسات عمومی شد. پس از آن متواری گردید و به افغانستان رفت. به‌علت روابط خصمانه‌ای که میان ایران و افغانستان وجود داشت، از سوی پلیس افغانستان دستگیر و به‌مدت دوازده سال در زندان کابل زندانی شد. پس از آن به‌مدت پنج سال به شهر مزارشریف تبعید گردید. در آن شهر به‌دلیل اصرار بر عقاید شیعی خود چهارده سال زندان را در شهر جلال‌آباد تحمل کرد. پس از آزادی به مصر رفت و به‌مدت ۱.۵ سال در ادارۀ رادیوی مصر مشغول به‌کار شد و از آن‌جا به عراق رفت و در کربلا ساکن شد. نهایتاً در سال ۱۳۴۹ش به‌واسطۀ فشار دولت وقت عراق در خصومت با دولت ایران، همراه با جمعی از عراقی‌های ایرانی‌الاصل ـ معاودین ـ به ایران بازگشت و دستگیر شد. پس از بازجویی‌های زیاد، به‌دلیل کهولت سن و رنج‌هایی که در افغانستان دیده بود، عفو شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، خاطرات وی منتشر شد و از او تجلیل به عمل آمد.