کاشف شیرازی، محمدشریف (کربلا ۱۰۰۳ـ پس از ۱۰۶۳ق)

کاشِف شیرازی، محمّدشریف (کربلا ۱۰۰۳ـ پس از ۱۰۶۳ق)

عالم دینی و شاعر ایرانی. در ۱۰۰۶ق با پدرش به اصفهان رفت و در آن‌جا حدود بیست سال به تحصیل و ادب‌آموزی سرگرم بود. سپس به تهران رفت و منصب قضای طرشت یافت و پانزده سال در این سمت بود. از آثار اوست: سراج‌المنیر که مجموعه‌ای از حکایات اخلاقی است (بمبئی، ۱۲۶۵)؛ خزان و بهار به نثر در فضایل اخلاقی (۱۲۸۶ق)؛ درّ مکنون به نثر؛ عباس‌نامه به‌شیوۀ شاهنامۀ فردوسی؛ هفت پیکر به نظم؛ لیلی و مجنون.