فایز دشتی، محمدعلی (کردوان ۱۲۵۰ـ گزدراز ۱۳۳۰ق)

فایِزِ دَشتی، محمّدعلی (کُردَوان ۱۲۵۰ـ گَزدِراز ۱۳۳۰ق)

(مشهور به: زایر) شاعر و دوبیتی‌سرای ایرانی. تحصیلات مقدماتی را در کردوان و بردخون فراگرفت و در زادگاهش از شیخ احمد نامی فارسی و عربی آموخت. در جوانی به سیاحت پرداخت. به کربلا رفت و از آن پس به زایر محمدعلی خوانده شد. فایز با کشاورزی امرار معاش می‌کرد و با محمدخان دشتی و محمود کبگانی (از شعرای دشتی) معاصر بود. در دوبیتی‌های فایز اندوهی بی‌پایان نهفته است. الف ندا در اغلب اشعار او آمده و از تلمیح بسیار بهره برده است. برخلاف باباطاهر از لغات محلی جنوبی استفاده نکرده است. اشعار فایز در جنوب ایران با آهنگ شروه خوانده می‌شود. دوبیتی‌های فایز بارها منتشر شده و عبدالمجید زنگویی همۀ اشعار فایز را در ترانه‌های فایز گردآورده است (آبادان، ۱۳۵۴ش).