عطار تونی، محمد بن ابراهیم (قرن ۹ق)

عَطّار تونی، محمّد بن ابراهیم (قرن ۹ق)
صوفی و شاعر ایرانی. اصل وی از تون مشهد است. شیعی اسماعیلی بود. به اتهام دشنام دادن به بزرگان اهل تسنن به زندان افتاد و شکنجه شد. پس از چندی حج گزارد. چند مثنوی سروده که به‌سبب تشابه نام او با عطار، آن‌ها را به عطار نسبت داده‌اند. از آثارش: ترجمة‌الاحادیث/ مواعظ؛ اشترنامه؛ مثنوی بلبل‌نامه در ۶۰۰ یا هزار بیت (تهران، ۱۳۱۲ش)؛ مثنوی عرفانی بی‌سرنامه در حدود ۲۱۰ بیت (تهران ۱۳۵۲ق، لکنو ۱۳۱۵ق)؛ جوهر ذات/جواهر ذات (تهران ۱۳۵۵ق)؛ خیاط‌نامه در ده فصل؛ سی فصل؛ لسان‌الغیب در حدود ۵۴۰۰ بیت (تهران ۱۳۴۴ش)؛ مظهرالعجایب در حدود ۴هزار بیت (تهران، ۱۳۲۳ق)معراج‌نامه؛ منصورنامه/حلاج‌نامه؛ هیلاج‌نامه نزدیک ۷هزار بیت (تهران ۱۲۵۴ق)؛ وصلت‌نامه (تهران، بی‌تا)؛ گل و هرمز؛ کنزالحقایق؛ دیوان اشعار.