شافعی، محمد بن ادریس (غزه ۱۵۰ ـ مصر ۲۰۴ق)

محمد بن ادریس شافعی;
زادروز	غزه ۱۵۰ق;
درگذشت	مصر ۲۰۴ق
ملیت	عرب
شغل و تخصص اصلی	فقیه
لقب	امام شافعی
آثار	الْاُمّ؛ المسند؛ المسنن؛ الحجّة؛ الرساله (در علم اصول فقه)
گروه مقاله	دین اسلام

(معروف به: امام شافعی) مؤسس مکتب فقهی شافعیّه. در مکه نزد اسماعیل بن قسطنطین و سفیان بن عینیه، در یمن نزد مطرف بن مازن و عمرو بن ابی سلمه، در عراق نزد وکیع بن جراح و در مدینه حدود دَه سال نزد مالک بن انس درس خواند. در فقاهت به کتاب، سنت، اجماع و قیاس رجوع می‌کرد و به خلاف ابوحنیفه به استحسان بی‌اعتنا بود. ادبیات، شعر، نجوم و طب را نیز نیک می‌دانست. در بغداد و نیز در قاهره در جامع عمرو بن عاص کرسی تدریس داشت. حسن زعفرانی، حسین کرابیسی و ربیع جیزی از شاگردان او بودند. احمد بن حنبل معروف‌ترین شاگرد اوست. یک‌بار به اتهام طرفداری از علویان، در یمن دستگیر و با غل و زنجیر به بغداد فرستاده شد، اما خلیفه هارون‌الرشید او را بخشید. از آثارش: الْاُمّ؛ المسند؛ المسنن؛ الحجّة؛ الرساله (در علم اصول فقه).