جمال الدین اصفهانی، محمد (قرن ۶ق)

جَمال‌الدین اصفهانی، محمد (قرن ۶ق)

(یا: جمال‌الدین عبدالرزاق؛ عبدالرزاق اصفهانی) شاعر ایرانی. همانند نیاکانش زرگر بود. شاعری را از جوانی آغاز کرد. شعر او روان و خالی از تکلف است. در سرودن انواع شعر مهارت داشت و در قصاید خود گاه از سنایی و گاه از انوری تقلید کرده است. جمال‌الدین ستایشگر شاهان آل صاعد، خجندیان، و باوندیان طبرستان بود و با چند تن از شاعران بزرگ عهد خود، ازجمله خاقانی، انوری، رشیدالدین وطواط و ظهیرالدین فاریابی، نوشت‌و‌خواند داشت و با خاقانی و مجیر بیلقانی درافتاد. جمال‌الدین، عبدالرزاق حنفی‌مذهب بود و لکنت زبان داشت. وی قافله‌سالار شاعران معروف عراق در زمان خود است. در طرز سخن جمال‌الدین، سهولت بیان و لطافت معنی بیشتر مورد نظر است. قصاید وی هرچند استواری کلام قدما را ندارد، اما لطافت آن‌ها تا سرحدّ غزل است. غزلش یادآور غزل سعدی است. ظهیر فاریابی را ستوده است. کمال‌الدین اسماعیل پسر اوست. دیوان عبدالرزاق اصفهانی به تصحیح وحید دستگردی به‌چاپ رسیده است (۱۳۲۰ش).