داراشکوه، محمد (اجمیر ۱۰۲۴ـ دهلی ۱۰۶۹ق)
داراشُکوه، محمد (اجمیر ۱۰۲۴ـ دهلی ۱۰۶۹ق)
| محمد داراشکوه | |
|---|---|
| زادروز |
اجمیر ۱۰۲۴ق |
| درگذشت | دهلی ۱۰۶۹ق |
| ملیت | هندی |
| شغل و تخصص اصلی | فرمانروا |
| لقب | شاه بلنداقبال |
| آثار | اکسیر اعظم (لاهور، ۱۹۶۹) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی، تاریخ جهان |
| خویشاوندان سرشناس | شاه جهان (پدر)، اورنگ زیب (برادر) |
(ملقب به: شاه بلنداقبال) شاهزادۀ عارف مسلک و شاعرپیشۀ سلسلۀ تیموریان هند. پسر ارشد شاه جهان از ممتازمحل و برادر اورنگ‌زیب. بعد از فوت پدر، فرمانروای هند شد، اما برادرش با وی به منازعه برخاست و وی را مغلوب کرد. او توسط یک سردار افغانی در دهلی به‌قتل رسید. داراشکوه در رشته‌های ادبی، علمی و هنری تحصیل کرد و در آیین و فلسفۀ هند و ادب سانسکریت اطلاعات فراوان داشت. شعر نیز می‌سرود و «قادری» تخلص می‌کرد. آثار متعددی از او بر جای ماند. دیوانش به نام اکسیر اعظم (لاهور، ۱۹۶۹) شامل رباعیات و غزلیات و مفردات وی است. از آثار دیگر اوست: سفینةالاولیاء (۱۰۴۹ق)، سکینةالاولیاء (۱۰۵۹ق)، رسالۀ حق‌نما (۱۰۵۲ق)، شطحیات (۱۰۶۴ق) و مجمع‌البحرین (۱۰۶۵ق). مهم‌ترین اثر وی سرّ اکبر (۱۰۶۷ق)، ترجمۀ تعدادی از اوپانیشادها (تهران، ۱۳۴۰ق) است.