صادقی تهرانی، محمد (۱۳۰۷ش)
صادقی تهرانی، محمد (۱۳۰۷ش)
عالم دینی و مفسر قرآن ایرانی. پس از گذراندن تحصیلات ابتدایی در تهران، چندی در جلسات مرحوم میرزا محمدعلی شاه‌آبادی شرکت کرد و در ۱۳۲۰ش به قم رفت. تحت تأثیر مرحوم شاه‌آبادی به قرآن گرایش پیدا کرد. هم‌زمان در درس فقه آیت‌اله بروجردی شرکت و پس از دَه سال اقامت در قم به تهران بازگشت. در آن‌جا در دانشکدۀ معقول و منقول لیسانس و سپس دکتری گرفت و به‌تدریس پرداخت. وی از علاقه‌مندان به آیت‌اله کاشانی بود. صادقی در ۱۳۴۱ به‌سبب سخنرانی تند بر‌ضد رژیم شاه از ایران گریخت و به مکه رفت و از آن‌جا عازم عراق شد و تا حدود ۱۳۵۰ در نجف به‌سر برد. در آن سال‌ها در مقام یک روحانی مبارز در اطراف بیت امام بود. در عراق علاوه‌بر فعالیت‌های سیاسی، به‌کارهای علمی نیز اشتغال داشت. به‌سبب فشارهای دولت عراق به ایرانیان، به بیروت رفت و در لبنان به اقامۀ نماز جمعه و فعالیت‌های فکری و سیاسی پرداخت. هم‌زمان با بالاگرفتن جنگ داخلی لبنان، در ۱۳۵۵ عازم عربستان شد و مدت دو سال در آن‌جا ماند. اما به‌دلیل سخنرانی‌های تندش علیه رژیم ایران دستگیر و پس از آزادی مجدداً به بیروت بازگشت. با هجرت امام به پاریس او هم به آن‌جا رفت و سپس به ایران آمد. پس از انقلاب بیشتر به درس و بحث و نگارش پرداخت و جامعة علوم‌القرآن را برای ترویج اندیشه‌های قرآنی تأسیس کرد. از کارهای علمی او سال‌ها پیش از انقلاب، تألیف تفسیر الفرقان است. وی در دو دهۀ اخیر آشکارا روی تفاوت دیدگاه‌های خود با دیدگاه‌های رسمی علما تأکید کرده و بر این باور است که در بسیاری از استنباط‌های فقهی خود که برخلاف آراء فقهاست، نظرش درست‌تر و منطبق با قرآن و سنت است. از دیگر آثار اوست: توضیح‌المسائل نوین؛ آسمان، زمین و ستارگان از نظر قرآن؛ آفریده و آفریدگار؛ الفقهاء بین الکتاب و السنّه (۱۳۷۳)؛ فقه گویا (۱۳۸۳).