اوجی، منصور (شیراز ۱۳۱۶ش)
منصور اوجی (شیراز 9 آذر ۱۳۱۶ش- شیراز 19 اردیبهشت 1400ش)
| منصور اوجی | |
|---|---|
| زادروز |
شیراز 9 آذر ۱۳۱۶ش |
| درگذشت | شیراز 19 اردیبهشت 1400ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | لیسانس رشته زبان و ادبیات انگلیسی؛ فوق لیسانس فلسفه و علوم تربیتی، و مشاوره و راهنمایی |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| آثار | باغ شب (شیراز، ۱۳۴۴)؛ این سوسن است که می خواند (تهران، ۱۳۴۹)؛ کوتاه مثل آه (شیراز، ۱۳۶۸)؛ شاخه ای از ماه (شیراز، ۱۳۷۹) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
شاعر ایرانی. در رشته‌های فلسفه و علوم تربیتی، و مشاوره و راهنمایی تا درجۀ فوق‌لیسانس و در رشتۀ زبان و ادبیات انگلیسی تا درجۀ لیسانس درس خوانده، و در مراکز تربیت معلم و دانشکده‌ها به تدریس پرداخته است. در زمرۀ نسل دوم شاعران نیمایی است.
گذشته از ترجمۀ شعرهای فرنگی و برخی یادنگاری‌ها از شاعران و نویسندگان معاصر، اوجی بیشتر با شعرهای کوتاهش در حوزۀ شعر نیمایی شناخته می‌شود. سفر سبز (شیراز، ۱۳۸۴) مجموعه‌ای از گفتارها و گفت‌وگوهای او در زمینۀ شعر و ادبیات معاصر و برخی زمینه‌های دیگر فرهنگی و اجتماعی است. نیز مجموعه‌ای از تحلیل‌ها و بررسی‌های ادبی منتقدان و شاعران و نویسندگان معاصر دربارۀ او در کتاب امّا پرنده و گل (به کوشش خسرو قمر، شیراز، ۱۳۸۴) گرد آمده است. اوجی از دوستان نزدیک سیمین بهبهانی و سیمین دانشور بود که نامه‌نگاری‌های خاطره‌انگیزش با این دو در کتابی به نام «110 نامه به دو سیمین» منتشر شده است.
ازجملۀ دفترهای شعرش می‌توان به باغ شب (نوید شیراز، ۱۳۴۴)، این سوسن است که می‌خوانَد (دریچه، ۱۳۴۹)، کوتاه مثل آه (نوید شیراز، ۱۳۶۸)، هوای باغ نکردیم (به انتخاب هوشنگ گلشیری، نوید شیراز، ۱۳۷۱)، شاخه‌ای از ماه (نوید شیراز، ۱۳۷۹)، شعرهای مصری (نوید شیراز، ۱۳۸۸)، در وقت حضور (ابتکار نو، 1389)، کتاب کلمات (فصل پنجم، 1390)، دهان تسلی (ابتکار نو، 1392)، در چهره غروب (ثالث، 1392) و تاریخ شفاهی ادبیات معاصر (گفت‌وگو، ابتکار نو، 1395) اشاره کرد. اوجی در عرصۀ رباعی نیز طبع‌آزمایی کرده و مجموعه‌ای از رباعیات وی در دفتر شعر «حالی است مرا» به چاپ رسیده‌اند.
اوجی پس از نزدیک به یک سال بیماری، براثر عارضۀ کبدی در منزلش درگذشت.