النفحات الالهیه
النَّفَحاتُ‌الإلهیّه
نگاشتۀ صدرالدین قونوی، به عربی، در عرفان. قونوی در مقدمۀ کتاب با نقل حدیثِ نبوی «انّ لربکم فی ایّام دهرکم نفحاتٌ من رحمة ألا فَتَعرَّضُوا لها» (در روزگار شما نسیم‌هایی از رحمت پروردگارتان بر شما می‌وزد، به هوش باشید که آن‌ها را دریابید) به بررسی چیستیِ این «تعرّض» و انواع آن، و آنگاه به بررسیِ شماری از مهم‌ترین مطالبِ عرفانِ مکتب محیی‌الدین می‌پردازد. نام رساله نیز، برگرفته از همین حدیث است. کتاب حجمی متوسط دارد و از ۶۸ فصل، هر فصل با نام نفحه یا کتاب، تشکیل شده است. شماری از این نفحات (همچون نفحۀ ۶۲) در توضیح برخی آیات، و بعضی دیگر (همچون نفحۀ ۶۴) در توضیح پاره‌ای از احادیث است. صدرالدین پس از نفحۀ ۴۳، هفده نامه از نامه‌هایی را که خود برای یاران و اصحابش نوشته است نقل می‌کند؛ این نامه‌ها، همچون متن، سراسر در تبیین معارف بسیار فنیِ عرفان نظری است، و شباهتی به نامه‌های مرسوم مشایخ به مریدان ندارد. متن نفحات، هم ازنظر زبان و هم ازنظر افق معنی، بسیار پیچیده و فنی است و تنها منتهیان در حکمت و عرفان نظری می‌توانند از آن استفاده کنند. متن به‌صور گوناگون (۱۳۷۵)، و ترجمه‌ای نیز از آن به‌چاپ رسیده است.