کارامزین، نیکلای (۱۷۶۶ـ۱۸۲۶)
کارامْزین، نیکُلای (۱۷۶۶ـ۱۸۲۶)(Karamzin, Nikolay)
شاعر، مورخ و روزنامه‌نگار روسی، که نمایندۀ پیشگام مکتب احساسی‌گرانه[۱] بود. کارامزین از نوجوانی شیفتۀ فلسفۀ روشنگری و ادبیات اروپای غربی بود. پس از سفرهای گسترده به اروپای غربی، تجربه‌هایش را در نامه‌های یک مسافر روس: ۱۷۸۹ـ۱۷۹۰[۲] بیان کرد که در ماهنامۀ خودش، مجلۀ مسکو[۳] (۱۷۹۱ـ۱۷۹۲)، به‌چاپ رسید. این نامه‌ها که تحت تأثیر ژان ژاک روسو[۴] و لارنس استرن[۵] به‌شیوۀ بیان مکنونات قلبی نوشته شده بودند، سبک احساسی‌گرانۀ متداول در اروپای غربی را در روسیه باب کرد. داستان لیزای فقیر[۶] (۱۷۹۲) وی دربارۀ دختری روستایی است که درپی ماجرای عاشقانۀ غم‌انگیزی خودکشی می‌کند. این داستان خیلی زود مشهورترین اثر روسی مکتب احساسی‌گرانه شناخته شد. دوستی کارامزین با امپراتور اَلکساندر اول سبب شد که در ۱۸۰۳ به سِمت مورخ دربار منصوب شود. باقی عمر را صرف نگارش تاریخ کشور روسیه[۷] (۱۲ جلد، ۱۸۱۶ـ۱۸۲۹) کرد. این کتاب که بیشتر اثری ادبی است، در واقع در توجیه نظام استبدادی روسیه است. در ضمن، نخستین تاریخ روسیه است که بر پایۀ شمار زیادی از اسناد و گزارش‌های خارجی دربارۀ رویدادهای این کشور نگارش یافته است. این کتاب در پیشرفت زبان ادبی روسی سهم بسزایی داشت و کارامزین کوشیده است تا زبان روسی مکتوب را به ضرب آهنگ و ایجاز سخن تحصیل‌کرده‌ها نزدیک کند و آن را با سرشار ساختن از واژگان فرهنگی بیاراید.
