تجویدی، هادی (اصفهان ۱۲۷۲ـ۱۳۱۸ش)
تَجویدی، هادی (اصفهان ۱۲۷۲ـ۱۳۱۸ش)
نگارگر ایرانی. در نگارگری، آبرنگ، و نقاشی کلاسیک مهارت داشت. نخست نزد پدرش، محمدعلی سلطان‌الکتاب، خوشنویس و مذهِّب اصفهانی، و سپس نزد آقا میرزا احمد، و استاد آقا محمد ابراهیم نعمت‌اللهی (نقاشباشی)، فنون نگارگری را آموخت. در ۱۲۹۵ش همراه با آقامحمد ابراهیم نقاشباشی، و برادرش مهدی تجویدی، برای افتتاح کارگاهی در «مجمع دارالصنایع» به تهران رفت. در مدرسۀ صنایع مستظرفه به تدریس پرداخت، و خود نیز نزد کمال‌الملک، شیوۀ نقاشی کلاسیک غربی را آموخت. در مسابقۀ فن و تعلیم نگارگری در میان عده‌ای از هنرمندان سرشناس، رتبۀ اول را به‌دست آورد. به نگارگری در شیوۀ رضا عباسی، و معین مصوِّر در شیوۀ اصفهانی تمایل داشت. شاگردان بسیاری را تعلیم داد، ازجمله علی کریمی، محمدعلی زاویه، و ابوطالب مقیمی. علاوه‌بر نگارگری، در موسیقی نیز دست داشت و تار می‌نواخت، و از شاگردان غلامحسین درویش‌خان بود. ازجمله آثارش عبارت‌اند از بارگاه سلطان محمود غزنوی و شاهنامه آوردن فردوسی (۱۳۱۵ش)، ملاقات یعقوب و یوسف (۱۳۰۹ش)، و نیم‌رخ رضاشاه (۱۳۰۹ش). دو برادرش، محمد کاظم و مهدی تجویدی، و نیز پسرش محمّد تجویدی، هنرمند و نقاش بودند.