لورنتس، هندریک (۱۸۵۳ـ۱۹۲۸)
لورِنْتْس، هِندْریک (۱۸۵۳ـ۱۹۲۸)(Lorentz, Hendrik)
| هندریک لورنتس Hendrik Lorentz | |
|---|---|
| زادروز |
آرنم ۱۸۵۳م |
| درگذشت | ۱۹۲۸م |
| ملیت | هلندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در دانشگاه لیدن |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| جوایز و افتخارات | جایزه نوبل فیزیک (۱۹۰۲) |
فیزیک‌دان هلندی. به‌همراه شاگردش، پیتر زیمان[۱]، در ۱۹۰۲ به‌سبب تحقیق در زمینۀ اثر زیمان[۲] به جایزۀ نوبل فیزیک دست‌یافت. در اثر زیمان، میدان مغناطیسی سبب شکافته‌شدن خطوط طیف می‌شود. لورنتس زندگی حرفه‌ای‌اش را بیشتر صرف تلاش برای گسترش و ارتقای نظریۀ الکترومغناطیس[۳] دانشمند اسکاتلندی، جیمز کلارک ماکسول[۴]، کرد. همچنین، سعی کرد نتایج غیرعادی آزمایش مایکلسون ـ مورلی[۵] را با طرح این مطلب توضیح دهد که طول اجسام متحرک در جهت حرکت انقباض می‌یابد. او این تلاش را مستقل از کار فیزیک‌دان ایرلندی، جورج فیتزجرالد[۶]، انجام داد و مسئلۀ انقباض طول را با عرضۀ نوعی تبدیل مختصات فضا و زمان به دقت مطرح کرد. بعدها این تبدیلات به تبدیل‌های لورنتس[۷] معروف شدند. این امر راه را برای نظریۀ نسبیت[۸] آلبرت اینشتین هموار کرد. لورنتس در آرنم[۹] زاده شد. در دانشگاه لیدن[۱۰] درس خواند و در آن‌جا، در ۲۴سالگی استاد فیزیک نظری شد. در ۱۹۱۲، مدیر انستیتو تیلر[۱۱]، واقع در هارلم، شد.