وایکینگ، هنر
وایْکینْگ، هنر (Viking art)
کنده‌کاری‌ها و نقوش وایکینگ[۱] در فاصلۀ قرون ۸ تا ۱۱م. هنرمندان وایکینگ در حکاکی چوبی[۲]، ساخت زیورآلات طلا و نقره، و کار تزیینی با طرح درهم‌بافته به‌شیوۀ هنر سلتی[۳] زبانزدند. موجودی شبیه اژدها، موسوم به «جانور بزرگ[۴]»، نقش‌مایۀ مکرر هنر وایکینگ است. در بسیاری از نقاط اروپا هنر وایکینگ به‌تدریج در شیوۀ رومانسک (رومی‌وار)[۵] جذب شد. هنر وایکینگ سه سبک مشخص دارد: یلینگه[۶]، منسوب به گور سلطنتی دانمارکی[۷] در ژوتلند[۸] و دربرگیرندۀ نقوش حیوانات عظیم‌الجثه. رینگریکه[۹]، با تزیینات نقش برگی و درهم بافته، که نام آن برگرفته از محلی در نروژ است. اورنس[۱۰]، کنده‌کاری درهای چوبی کلیسای اورنس[۱۱] در سونگنفیور[۱۲]، نروژ، نامش را به این سبک داده است، اگرچه توزیع جغرافیایی آن در اسکاندیناوی به این شهر محدود نمی‌شود. سبک اورنس در اشیای فلزی ایرلندی به‌زیبایی تجلّی یافته است.