ویتمن، والتر (۱۸۱۹ـ۱۸۹۲)
ویتْمَن، والْتِر (۱۸۱۹ـ۱۸۹۲)(Whitman, Walt(er))
شاعر امریکایی. سرايندۀ برگ‌های علف[۱] (۱۸۵۵) که دربردارندۀ شعر نمادین «آواز خودم[۲]» است. در این اثر، که صراحت جنسی آن جامعۀ آن روزگار را حیرت‌زده کرد، از شعر آزاد و نامتعارف، شعر بی‌وزن و بی‌قافیه، بهره جست. آهنگ‌سازانی چون هیندمیت[۳]، وون ویلیامز[۴]، هنتسه[۵] و دلیوس[۶] برای اکثر آثار او موسیقی ساخته‌اند. ویتمن در وست‌هیل[۷] نیویورک (هانتینگتونِ[۸] لانگ‌آیلند[۹] سابق) متولد شد و در جوانی به نقاشی، تدریس، و روزنامه‌نگاری پرداخت. در جریان جنگ‌های داخلی پرستار ارتش بود و در ۱۸۶۵ برپایۀ تجربیاتش کتاب ضربات طبل[۱۰] را نوشت. چشم‌اندازهای دموکراسی[۱۱] (۱۸۷۱) مجموعه‌ای از قطعات منثور اوست. اثر دیگر او عبارت است از مرثیه‌ای برای آبراهام لینکُلن[۱۲] باعنوان «هنگامی که یاس‌ها برای آخرین بار در حیاط عقبی شکفتند[۱۳]». ویتمن در آثارش از بینش امریکایی آزادی‌های فردی و برادری ابنای بشر دفاع کرد. شاعرانی چون ازرا پاوند[۱۴]، وَلِس استیونز[۱۵] و اَلن گینزبرگ[۱۶] در آثارشان از او تأثیر پذیرفته‌اند.