سولوویوف، ولادیمیر (۱۸۵۳ـ۱۹۰۰)
سولوویوف، وِلادیمیر (۱۸۵۳ـ۱۹۰۰)(Solovyov, Vladimir)
| وِلادیمیر سولوویوف Vladimir Solovyov | |
|---|---|
| زادروز |
1853م |
| درگذشت | 1900م |
| ملیت | روسیه‌ای |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه مسکو |
| شغل و تخصص اصلی | فیلسوف دینی |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر |
| آثار | روسیه و کلیسای جامع (1889) |
| گروه مقاله | فلسفه، منطق و کلام |
فیلسوف دینی و شاعر روس. کوشید دین و علم و عرفان را در نحله‌ای بر شالودۀ مفهوم «اله و انسانیت[۱]» با یکدیگر ترکیب کند. پدرش مورخی سرشناس بود. در مسکو به‌دنیا آمد و همان‌جا به دانشگاه رفت. سپس به تدریس فلسفه در دانشگاه سن‌پترزبورگ پرداخت، تا ۱۸۸۱ که به‌علت درخواست عفو برای سوءقصدکنندگان به جان تزار اَلکساندر دوم از تدریس منع شد. سولوویوف با تأثیرپذیری از هگل[۲]، فیلسوف آلمانی، معتقد به اتحاد تدریجی روح انسان با خدا در سیر تاریخ بود. نیز اعتقاد به تجسد حکمت الهی («سوفیا[۳]»ی یونانی) داشت و این باور را در اشعار عارفانه‌اش، سه ملاقات[۴]، توصیف کرد. در کتاب روسیه و کلیسای جامع[۵] (۱۸۸۹) خواستار تأسیس یک حکومت مسیحی جهانی و تلویحاً اتحاد کلیساهای کاتولیک و ارتُدوکس و رهبری جهانی مشترک پاپ و تزار شد. دراثر دیگرش، سه مکالمه دربارۀ جنگ، پیشرفت، و پایان تاریخ[۶] (۱۸۹۹) نشان داد که حکومت دینی او بیش از آن‌که برنامه‌ای برای عمل باشد رؤیایی دربارۀ آینده است. گروهی از پیروان سولوویوف به‌سبب اعتقادشان به تعبیر «حکمت الهی» یا سوفیا، به‌منزلۀ بنیاد لاهوتی مشترکی برای هردو وجود زمینی و آسمانی، به سوفیولوژیست‌ها[۷] مشهور شدند.