بحتری، ولید بن عبید (سوریه ۲۰۶ـ۲۸۴ق)

بُحتُری، ولید بن عُبید (سوریه ۲۰۶ـ۲۸۴ق)
شاعر عرب. تبارش از قبیلۀ طی بود و در ستایش طایفۀ خود شعر می‌گفت. به واسطۀ ابوسعید محمد ثَغری با ابوتمّام آشنا شد و به دربار بغداد راه یافت، اما بختشان یاری نکرد و این دو به موصل نزد ابوسعید رفتند. بحتری در خلافت متوکّل عباسی، به بغداد بازگشت و بیشتر عمر خود را در آن‌جا گذراند و از مدّاحان خلیفه شد. پس از مرگ مستنصر عباسی به سوریه رفت. قصیدۀ مشهور بحتری، ایوان کسری، حاکی از بیزاری وی از عراق و دل‌بستنش به سوریه (= شام) است. در قیاس با شعر «مصنوع» ابوتمّام، آثار بحتری را «مطبوع» خوانده‌اند. قصایدش را مهم می‌شمارند، اما غزل‌های او را فاقد شور و رنگ و بو می‌دانند. بحتری در هجو نیز دست داشته و حماسه‌ای هم سروده است. ابوالعلای مَعّری بر شعر او شرح و تفسیر دارد.