هدی لامار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
هدی لامار (وین 9 نوامبر 1914- فلوریدا 19 ژانویه 2000م) (Hedy Lamarr) | هدی لامار (وین 9 نوامبر 1914- فلوریدا 19 ژانویه 2000م) (Hedy Lamarr) | ||
بازیگر زن اتریشی- امریکایی. با نام هدویگ اوا ماریا کیسلر (Hedwig Eva Maria Kiesler) در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد. پدرش بانکدار و مادرش نوازندۀ پیانو بود. هدی از دو سالگی مورد توجه یک کارگردان تئاتر که با خانوادۀ آنان دوستی داشت قرار گرفت و از ده سالگی به نواختن پیانو و رقص باله مشغول شد. در مدرسۀ نمایشی [[راینهارت، ماکس (۱۸۷۳ـ۱۹۴۳)|ماکس راینهارت]] (برلین) تعلیم دید. تا این که در سال ۱۹۳۰ به عنوان منشی صحنه و بازیگر نقش‌های کوتاه وارد سینما شد. در ۱۹۳۳ حضور کاملاً بی‌پردۀ او در صحنه‌ای از فیلم ''خلسه'' (ساختۀ گوستاف ماخاتی)، باعث شهرت جهانی‌اش شد. فريدريش مندل (Friedrich Mandl)، یکی از چند همسرش که رئیس یک شرکت سازندۀ جنگ‌افزار بود، کوشید تمام نسخه‌های فیلم را بخرد، ولی پیش از آن‌که موفق شود از او طلاق گرفت. در ۱۹۳۸ پس مدتی زندگی در پاریس و بعد لندن، وارد هالیوود شد، با [[مترو گلدوین مایر|مترو گلدوین ـ مایر]] قرارداد بست، اسمش را به لامار تغییر داد و در حالی که لقب ملیح‌ترین زن جهان را گرفته بود، طول دهۀ ۱۹۴۰ را با بازی در تیپ‌های اغلب کلیشه‌ای زنان اسرارآمیز گذرانید. موفق‌ترین فیلم او در گیشه، ''سامسون و دلیله'' بود که برای [[پارامونت، استودیوهای|پارامونت]] بازی کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۵۰ دیگر نشانی از حضور سینمایی او باقی نمانده بود و آرام آرام به فراموشی سپرده شد. در ۱۹۶۵ اتهام دزدی از یک مغازه، نام او را به تیتر روزنامه‌ها کشید. سال بعد خاطراتش را در کتابی با نام ''خلسه و من'' نوشت. در ۱۹۹۲ و در هفتاد و هشت سالگی بار دیگر به دزدی از یک فروشگاه متهم شد؛ گویی لامار همیشه برای ابراز وجود به جنجال نیاز داشت. | بازیگر زن اتریشی- امریکایی. با نام هدویگ اوا ماریا کیسلر (Hedwig Eva Maria Kiesler) در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد. پدرش بانکدار و مادرش نوازندۀ پیانو بود. هدی از دو سالگی مورد توجه یک کارگردان تئاتر که با خانوادۀ آنان دوستی داشت قرار گرفت و از ده سالگی به نواختن پیانو و رقص باله مشغول شد. در مدرسۀ نمایشی [[راینهارت، ماکس (۱۸۷۳ـ۱۹۴۳)|ماکس راینهارت]] (برلین) تعلیم دید. تا این که در سال ۱۹۳۰ به عنوان منشی صحنه و بازیگر نقش‌های کوتاه وارد سینما شد. در ۱۹۳۳ حضور کاملاً بی‌پردۀ او در صحنه‌ای از فیلم ''خلسه'' (ساختۀ گوستاف ماخاتی)، باعث شهرت جهانی‌اش شد. فريدريش مندل (Friedrich Mandl)، یکی از چند همسرش که رئیس یک شرکت سازندۀ جنگ‌افزار بود، کوشید تمام نسخه‌های فیلم را بخرد، ولی پیش از آن‌که موفق شود از او طلاق گرفت. در ۱۹۳۸ پس از مدتی زندگی در پاریس و بعد لندن، وارد هالیوود شد، با [[مترو گلدوین مایر|مترو گلدوین ـ مایر]] قرارداد بست، اسمش را به لامار تغییر داد و در حالی که لقب ملیح‌ترین زن جهان را گرفته بود، طول دهۀ ۱۹۴۰ را با بازی در تیپ‌های اغلب کلیشه‌ای زنان اسرارآمیز گذرانید. موفق‌ترین فیلم او در گیشه، ''سامسون و دلیله'' بود که برای [[پارامونت، استودیوهای|پارامونت]] بازی کرد. در اوایل دهۀ ۱۹۵۰ دیگر نشانی از حضور سینمایی او باقی نمانده بود و آرام آرام به فراموشی سپرده شد. در ۱۹۶۵ اتهام دزدی از یک مغازه، نام او را به تیتر روزنامه‌ها کشید. سال بعد خاطراتش را در کتابی با نام ''خلسه و من'' نوشت. در ۱۹۹۲ و در هفتاد و هشت سالگی بار دیگر به دزدی از یک فروشگاه متهم شد؛ گویی لامار همیشه برای ابراز وجود به جنجال نیاز داشت. | ||
لامار طی دورۀ [[جنگ جهانی دوم]] با کمک دوست آهنگسازش، جورج آنتایل (George Antheil)، روشی را ابداع کردند تا با استفاده از «پرش فرکانسی مبتنی بر طیف گسترده» (FHSS) بتوان با یک گیرنده و فرستنده، از احتمال وجود یک اژدر اطلاع حاصل کرد. این روش ابداعی آنها که امروزه «مخابرات طیف گسترده» (Spread spectrum) نامیده می‌شود و به‌طور گسترده‌ای در علم مخابرات و ارتباطات کاربرد دارد، در ۱۱ اوت ۱۹۴۲ ثبت شد. اگرچه در آن زمان این تکنیک مورد توجه قرار نگرفت، اما بعدتر پایۀ فناوری‌های مدرنی چون [[بلوتوث]] و شبکۀ بی‌سیم (Wireless network) شد. | لامار طی دورۀ [[جنگ جهانی دوم]] با کمک دوست آهنگسازش، جورج آنتایل (George Antheil)، روشی را ابداع کردند تا با استفاده از «پرش فرکانسی مبتنی بر طیف گسترده» (FHSS) بتوان با یک گیرنده و فرستنده، از احتمال وجود یک اژدر اطلاع حاصل کرد. این روش ابداعی آنها که امروزه «مخابرات طیف گسترده» (Spread spectrum) نامیده می‌شود و به‌طور گسترده‌ای در علم مخابرات و ارتباطات کاربرد دارد، در ۱۱ اوت ۱۹۴۲ ثبت شد. اگرچه در آن زمان این تکنیک مورد توجه قرار نگرفت، اما بعدتر پایۀ فناوری‌های مدرنی چون [[بلوتوث]] و شبکۀ بی‌سیم (Wireless network) شد. | ||