بیزانسی، هنر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تاریخ آغازین'''. کنستانتین کبیر<ref>Constantine the Great </ref>، نخستین امپراتور مسیحی روم، پس از آن‌‌که امپراتوری‌های روم شرقی و غربی<ref>Eastern and Western Roman Empire </ref> را یکپارچه کرد و به‌فرمان خود درآورد، در ۳۳۰م پایتختش را از روم به بیزانس منتقل کرد. از آن پس این شهر قسطنطنیه (استانبول کنونی) نام گرفت؛ هنرهای تجسّمی که بر بیان ایمان، شعایر، و اصول اعتقادی کلیسای صدر، در همین شهر شکوفا شد. در قرن ۶م (۵۲۷ـ۵۶۵م)، امپراتور یوستی نیانوس<ref>Emperor Justinian</ref> اجرای آثار هنری باشکوهی را در ابعاد بزرگ سفارش داد. موزائیک‌کاری رایج در هنر بیزانسی، در تزیین کلیساهای روم غربی نیز تجلّی یافت؛ ازجمله در کلیساهای قرن ۶م راونا<ref> Ravenna</ref>، تصاویر دینیِ نظرگیری بر روی دیوارها و طاق‌های قوسی وجود دارند که با رنگ‌های درخشان و پرتلألؤ، و خطوط واضح و برجسته‌ نقاشی شده‌اند.'''شمایل‌شکنی'''. (شمايل‌شکني<ref>iconoclasm</ref>) در قرون ۸ و ۹م، هنر پررونق بیزانسی متوقف و حتّی منهدم شد. استفاده از تندیس و شمایل در هنر دینی، بحث ‌و جدل‌های تندی برانگیخت. شمایل‌شکنان آثار هنری دینی را، پیکره‌های حکاکی‌شده‌ای می‌دانستند که در کتاب مقدّس تکفیر شده‌اند. آنان به یکسان‌بودنِ شمایل‌نگاری و بت‌پرستی، و منع آن معتقد بودند. متقابلاً شمایل‌پرستان<ref>iconodules</ref>، شمایل‌نگاری را موجه و حتی مفید قلمداد می‌کردند. در ۷۲۵م، شمایل‌شکنان پیروز شدند و از آن پس شمایل‌نگاری را ممنوع کردند و تا ۸۴۳م که این منع برداشته شد، تولید آثار هنری کاهش یافت. با این‌‌حال، گرچه پس از آن هنر به کلیساها بازگشت، به قراردادهای شمایل‌نگاری نرمش‌ناپذیری محدود شد. از آن به بعد موزائیک‌‌کاری براساس اصول خشک و مدون اجرا می‌شد: مسیح می‌بایست در مرکز بخش گنبددار کلیسا ظاهر می‌شد، و مریم عذرا<ref>annunciation</ref> و کودک در مخارجۀ پشتخان کلیسا<ref>apse</ref>. در ردیف زیرینِ تصویرِ مسیح، وقایع مهم سال مسیحی تصویر می‌شد که عبارت‌اند از بشارت تولّد مسیح به مریم عذرا، تصلیب مسیح<ref>crucifixion</ref>، و رستاخیز مسیح<ref>resurrection</ref>. در زیرِ این تصاویر، قدیسان، شهیدان و اسقف‌ها به ترتیب در جایگاه خود قرار می‌گرفتند. شیوۀ بیزانسی تا چندین قرن در شمایل‌نگاری یونان و روسیه تداوم یافت.<br/> <!--12461000-->