ویلل، ژوزف (۱۷۷۳ـ۱۸۵۴)
ویلِل، ژوزِف (۱۷۷۳ـ۱۸۵۴)(Villele, Joseph)
ملقب به کنتِ ویلل، سیاستمدار محافظه‌کار فرانسوی و از ۱۸۲۲ تا ۱۸۲۸ نخست‌وزیر این کشور در دورۀ سلطنت شارل دَهم[۱]. در تولوز[۲] به‌دنیا آمد. برای خدمت در نیروی دریایی فرانسه آموزش دید و در اولّین سفر دریایی خود در ۱۷۸۹، به‌سمت هند غربی و شرقی رفت و پس از کسب ثروت فراوان از این سفر دریایی، در ۱۸۰۷ خود به فرانسه بازگشت. در ۱۸۱۵ شهردار شهر تولوز شد. ویلل از ۱۸۱۳ عضو یک گروه سلطنت‌طلب افراطی موسوم به «شوالیه‌های ایمان[۳]» بود و پس از سقوط کابینۀ کاردینال ریشلیو[۴] به دربار راه یافت و در ۱۸۲۲ نخست‌وزیر لوئی هجدهم[۵] شد. پس از به‌سلطنت رسیدن شارل دهم که پادشاهی مرتجع بود، ویلل به همۀ کسانی که درخلال انقلاب اموال و دارایی‌های آنان ضبط و ملّی اعلام شده بود، غرامت پرداخت کرد و در دورۀ صدراعظمی او عناصر و شخصیت‌های کاتولیک نفوذ و اعتبار بیشتری به‌ویژه در دانشگاه‌ها یافتند و استادان آزادی‌خواه اخراج شدند. او درپی شکست در فراهم‌آوردن اکثریت راست‌گرا برای تشکیل کابینه، از مقام خود کناره‌گیری کرد (۱۸۲۸) و از آن پس دیگر وارد صحنۀ سیاسی نشد. ویلل سرانجام در زادگاهش درگذشت.