ارمیای نبی، کتاب
اِرمیای نَبی، کتاب (Jeremiah, Book of)
کتابی از عهد عتیق[۱]، منسوب به ارمیای نبی، که دورۀ رسالتش از حدود ۶۲۶پ‌م تا سقوط بیت‌المقدس (اورشلیم) در ۵۸۶پ‌م را دربر می‌گیرد. پس از سقوط شهر و اخراج جمعیت یهودِ آن، ارمیا را به مصر بردند و او در آن‌جا درگذشت. ارمیا گناهکاران را به توبه فرا خواند تا مگر خداوند به آفرینشی نو دست بزند، و مفهوم «عهد جدید[۲]» از این‌جا نطفه بست. ۲۵ باب نخست کتاب ارمیا شامل پیشگویی‌هایی دربارۀ فرجام تلخ اورشلیم و یهودا[۳] و بخش‌هایی از زبان خود ارمیا دربارۀ زندگی‌اش مشهور به «اعترافات ارمیا[۴]» است. در باب ۲۶ می‌گوید که سخنانش را به باروخ[۵] تقریر می‌کند و وی بر طوماری می‌نویسد. ابواب ۲۶ تا ۴۵ روایت‌هایی از زندگی ارمیا، و ابواب ۴۶ تا ۵۱ پیشگویی‌هایی دربارۀ اقوام خارجی است. پایان بخش کتاب، باب ۵۲، شرح انهدام اورشلیم به دست بابلیان است.