مزامیر، کتاب
مَزامیر، کتاب (Psalms)
کتابی از عهد عتیق[۱]، مرکب از ۱۵۰ قطعه شعر یا سرود مذهبی. به‌نظر می‌رسد برخی از آن‌ها برای تک‌خوانی و برخی دیگر برای خواندن دسته‌جمعی سروده شده‌اند. بسیاری از آن‌ها را موسیقی‌دانان حرفه‌ای نوشته‌اند، زیرا دستوراتی نیز برای نوازندگان سازها دارند. مزمورها را می‌توان بدین صورت دسته‌بندی کرد: سرودهای ستایش خداوند در مقام آفریدگار جهان (۱۹، ۶۵)، زمامدار تاریخ (۱۰۷) و شاه بیت‌المقدس (۴۷، ۱۳۵)؛ تضرعات و مراثی از زبان افراد خواستار گشایش در بحران‌های شخصی (۳، ۷۷) و از زبان قومی در مخاطره یا مصیبت (۱۳۷)؛ مزامیر شاهانه (۷۲، ۱۱۰)؛ سرودهای ایمان و توکل به خدا (۲۳)؛ تعالیم حکمی و مراقبات (۱، ۱۰۱)؛ و لعن و نفرین (۵۹). قالب‌های ادبی متعددی در کتاب مزامیر به‌چشم می‌خورد که بسیاری از آن‌ها الگو گرفته از شعر اوگاریتی منسوب به شهر کنعانی اوگاریت[۲]، اکنون رأس‌الشمرا[۳] در شمال سوریه، قرون ۱۴ و ۱۳پ‌م است. در متن کتاب، ۷۴ مزمور به داود نبی[۴]، دوازده مزمور به پسر و جانشین، سلیمان[۵]، و یک مزمور به موسی[۶] نسبت داده می‌شود. ۳۲ مزمور به اشخاص دیگری منتسب و بقیه بی‌هویت‌اند. رایج‌ترین نظر دربارۀ تاریخ تألیف مزامیر این است که در دورۀ درازمدتی، از خروج از مصر در حدود ۱۳۰۰پ‌م تا بلافاصله بعد از دورۀ تبعید به بابِل[۷] یعنی پس از ۵۳۸پ‌م، شکل گرفته است. نیز ← زبور