شول، کلیفورد (۱۹۱۵ـ۲۰۰۱ )
شول، کلیفورْد (۱۹۱۵ـ۲۰۰۱ )(Shull, Clifford)
فیزیک‌دان امریکایی. به همراه برترام بروکهاوس[۱] به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۹۴ دست یافت. اعطای این جایزه به‌سبب پدیدآوردن روش پراش نوترون[۲] برای بررسی ساختار و خواص ماده بود که به پیشرفت‌هایی در فناوری نیم‌رسانا[۳] منجر شد. شول روش پراش نوترون را برای پاسخ‌گویی به مسائلی مانند تعیین محل استقرار اتم‌های سبک هیدروژن در بلور یخ به‌کار برد. روش مشابه، یعنی پراش پرتو ایکس[۴]، از پاسخ‌گویی به این‌گونه مسائل درمانده بود. شول همچنین نشان داد که با استفاده از نوترون می‌توان به خواص مغناطیسی فلزات و آلیاژها پی‌برد. او کشف کرد که نقش پراش پروتون[۵] با نقش پراش دوترون[۶]، متشکل از یک پروتون و یک نوترون، تفاوت دارد. با مقایسۀ نقش پراش‌های تولیدشده با آب و اکسید دوتریم توانست شناخت بیشتری از پیوند هیدروژنی[۷] فراهم آورد. او روشن ساخت که برهم‌کنش‌های مغناطیسی بین نوترون‌ها و اتم‌ها منجر به تولید نقش پراش می‌شود. وجود مواد پادفِرومغناطیس[۸] را نیز به اثبات رساند. در این مواد، نیمی از اتم‌ها از لحاظ مغناطیسی در یک‌جهت و نیمی دیگر در جهت دیگرند.