نیروی اعزامی بریتانیا (بف)
نیروی اعزامی بریتانیا (بف) (British Expeditionary Force (BEF
اصطلاحی که در خلال جنگ جهانی اول (1914ـ 1918) عموماً به ارتشی از بریتانیا اطلاق می‌شد که در فرانسه و فلاندر[۱] خدمت می‌کرد؛ اگرچه به معنای دقیق‌تر کلمه فقط به نیروهایی اشاره دارد که در 1914 به فرانسه اعزام شدند. در جنگ جهانی دوم نیز ارتش مستقر در اروپا بود، که در 1940 از دنکرک[۲] فرانسه تخلیه شد. در جنگ جهانی اول، نخست ژنرال جی فرنچ[۳] فرماندهی بف را برعهده داشت و بعد، این مسئولیت به ژنرال دی هیگ[۴] محول شد. این نیرو از پنج لشکر پیاده‌نظام و یک لشکر سواره‌نظام تشکیل می‌شد که تعداد نفرات آن در حدود 100هزار نفر بود. در جنگ جهانی دوم، ژنرال گورت[۵] فرماندهی بف را برعهده گرفت و در 1939 به فرانسه اعزام شد. تا مه 1940 این نیرو شامل ده لشکر پیاده‌نظام، یک تیپ تانک، و یک گروه نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا[۶] با حدود 500 جنگنده و بمب‌افکن‌های سبک بود. نیروهای زنده مانده، بعد از تحمل تلفات سنگین در جریان عملیات فرانسوی‌ها و بلژیکی‌ها در 1940 با به جاگذاشتن بسیاری از تجهیزات نظامی خود، در ژوئن همان سال از دنکرک بیرون رانده شدند.