دالان هوایی
دالانِ هوایی (airway)
مسیرهایی که هواپیماها در حین پرواز از یک پایانۀ هوایی به پایانۀ دیگر آن را دنبال می‌کنند. ابتدا دالان هوایی به خطی مستقیم اطلاق می‌شد که پایگاه‌های ناوبری رادیویی، یا نقاط تقاطع خطوط مستقیم واصل بین دو پایگاه را به‌هم متصل می‌کرد. در دهۀ ۱۹۸۰، سازمان هوانوردی فدرال بیش از ۵۶۰هزار کیلومتر دالان هوایی را بر فراز ایالات متحدۀ امریکا تعریف و تثبیت کرد. سقف پرواز در دالان هوایی ۲۲,۸۶۰ متر (۷۵هزار پا) است؛ پایین‌ترین سطح پرواز مجاز در این دالان‌ها تابع پستی و بلندی‌های سطح زمین است و در فرودگاه‌ها به سطح زمین می‌رسد. در ایالات متحده، فضای دالان‌های هوایی در ارتفاعی بالاتر از ۵,۴۸۶ متر (۱۸هزار پا) را مسیر جت می‌نامند، همۀ پروازها در این ناحیه تحت کنترل رادار قرار دارند، و پرواز در ارتفاعی پایین‌تر از آن مجاز نیست، مگر برای هواپیماهایی که طبق ضوابط پرواز آموزشی عمل می‌کنند. در برخی کشورها، ازجمله ایران، ادارۀ ناوگان هوایی، ناظر بر عبور و مرور و اجرای مقررات پرواز، براساس دالان‌های هوایی صورت می‌گیرد.