داروفروش
داروفروش (apothecary)
تهیه و توزیع‌کنندۀ دارو، داروساز. در امریکا و دیگر کشورها این لفظ معنی اصلی خود را حفظ کرده است، ولی در انگلستان به پزشک دارای مجوز طبابت اطلاق می‌شود.
تجارت دارو. در قرون وسطا داروفروشان انگلیسی به تجارت پررونق دارو و ادویه از شرق مشغول بودند. در قرن چهاردهم وارد صنف بقّالان شدند، ولی در اوایل قرن هفدهم، بر پایۀ فرمانی که جیمز اول صادر کرد، از این صنف جدا شدند و صنف خود را تشکیل دادند. از آن پس خرید و فروش دارو در لندن به انحصار این صنف درآمد که مسئول تهیۀ اقلام دارویی نسخۀ پزشکان بودند.
درمان بیماران. داروفروشان، که از آماده کردن دارو بر طبق دستور پزشکان ناراضی بودند، شروع به درمان بیماران کردند. در طاعون بزرگ ۱۶۶۵ لندن، اغلب پزشکان شهر را ترک کردند ولی داروفروشان در شهر ماندند و از بیماران مراقبت کردند. در ۱۷۰۴ «مجلس اعیان[۱]» به نفع «انجمن داروفروشان[۲]»، که در ۱۶۱۷ تأسیس شده بود، رأی داد. براساس این رأی، هر داروفروش می‌توانست بدون مشورت با پزشک برای بیماران دارو تجویز کند. البته داروفروشان فقط اجازه داشتند که پول دارویی را که ساخته بودند دریافت کنند و بابت درمان بیمار پولی دریافت نمی‌کردند.
پروانۀ اشتغال. در ۱۸۱۵ مجلس قانونی را تصویب کرد که به «انجمن داروفروشان» لندن اجازه می‌داد که پس از گرفتن امتحان از همۀ داروفروشان انگلستان و ویلز، به آن‌ها پروانۀ اشتغال حرفۀ پزشکی اعطا کند. این امر محرک قابل توجهی برای آموزش پزشکی بود و آموزش منظم و قانون‌مند طب در بسیاری از بیمارستان‌های مهم آغاز شد. امروز هم «شورای عمومی طب[۳]» امتحان ارزیابی و اعطای پروانۀ انجمن را معتبر می‌داند و دانشجوی رشتۀ پزشکی پس از قبول شدن در این امتحان دارای صلاحیت است و پروانۀ اشتغال حرفۀ پزشکی را دریافت می‌کند. در ایران، نخستین داروخانه به شیوۀ مدرن، داروخانه شروین، واقع در خیابان ناصریه جنب دارالفنون در اواخر قرن ۱۳ق بود. پس از آن داروخانه روسی در خیابان استانبول و داروخانۀ آلمانی در چهارراه مخبرالدوله بنا شدند.