چاپ تیزابی سایه دار
چاپِ تیزابیِ سایِه‌دار (aquatint)
اسلوبی در چاپ دستی[۱]. از تلفیق این اسلوب با چاپ تیزابی[۲]، بخش‌های سایه‌دار ملایمِ توأم با خطوط سیاهِ دقیق حاصل می‌شود. چاپ تیزابیِ سایه‌دار از اواخر قرن ۱۸ رواج یافت. در این روش سطح لوح فلزی چاپ را با لایه‌ای نازک از رزین[۳] می‌پوشانند، گاه برای تثبیت‌شدن، آن را حرارت می‌دهند، سپس لوح را در اسید فرو می‌برند. اسید، رزین را می‌خورد و حفره‌های ریزی بر سطح لوح پدید می‌آید. پس از چاپ، سایۀ دانه‌دار ملایمی آشکار می‌شود؛ برای ایجاد رنگ‌مایه‌های روشن‌تر، از عایق‌های مقاوم دربرابر اسید استفاده می‌کنند، و رنگ‌مایه‌های تیره‌تر را با طولانی‌تر قراردادن لوح در اسید پدید می‌آورند. تامس گینزبارو[۴] با چاپ تیزابی سایه‌دار طبع‌آزمایی کرد؛ لیکن جِی بی لو پرنس[۵] نخستین نقاش زبردست این اسلوب بود. چاپ تیزابی سایه‌دار در قرن ۱۸ ابداع شد، و فرانسیسکو گویا[۶] آن را در اثرش با نام آفات جنگ[۷] و دیگر آثار گرافیکی‌اش، با چاپ تیزابی خطی تلفیق کرد. در اوایل قرن ۱۹ این اسلوب در انگلستان باب شد، و در چاپ‌های رنگی و سیاه‌وسفید به‌کار رفت. برای مدت طولانی این اسلوب کنار گذاشته شد، تا آن‌که در قرن ۲۰ از نو احیا گردید. پیکاسو[۸] برای تصویرگری‌های کتاب تاریخ طبیعی[۹] اثر بوفون[۱۰] (۱۹۴۲)، از روش شِکری[۱۱] در چاپ تیزابی سایه‌دار استفاده کرد.