بالتیمور، دیوید (۱۹۳۸)

بالْتیمور، دِیوید (۱۹۳۸)(Baltimore, David)

بالْتيمور، دِيويد

دیوید بالتیمور David Baltimore
زادروز	نیویورک ۱۹۳۸م
ملیت	امریکایی
تحصیلات و محل تحصیل	کالج سوارتمور، در پنسیلوانیا، دانشگاه راکفلر
شغل و تخصص اصلی	ویروس شناس
گروه مقاله	پزشکی
خویشاوندان سرشناس	آلیس هویانگ (همسر)
جوایز و افتخارات	برنده جایزه نوبل پزشکی (۱۹۷۵)

ویروس‌شناس امریکایی. با همکاری رِناتو دالبکو و هوارد تِمین، آنزیم نسخه‌بردار معکوس را در برخی از ویروس‌ها کشف کرد و به همین سبب، در ۱۹۷۵ برندۀ جایزۀ نوبل پزشکی شد. این آنزیم خاص می‌تواند از روی اسید ریبونوکلئیک (آراِن اِی)، اسید دئوکسی ریبونوکلئیک (دی اِن اِی) بسازد. در ۱۹۷۰، بالتیمور و تمین مستقل از هم گروه ویروس‌های رتروویروس را کشف کردند. مادۀ وراثتی‌ این ویروس به‌شکل اسید ریبونوکلئیک است و ویروس می‌تواند ژن‌های خود را وارد اسید دئوکسی ریبونوکلئیک سلول میزبان کند. بالتیمور و همسرش، آلیس هوئانگ، کشف کردند که ویروسِ عامل التهاب تاولی دهان با استفاده از آنزیم نسخه‌بردار معکوس از اسید ریبونوکلئیک خود نسخه‌برداری می‌کند و تکثیر می‌شود. این نتایج باعث شگفتی جامعۀ علمی شد که اصل مرکزی اولیۀ فرانسیس کریک در زیست‌شناسی مولکولی را پذیرفته بود. براساس این اصل، اطلاعات وراثتی در جهتی متضاد از اسید دئوکسی ریبونوکلئیک در کروموزوم‌ها به اسید ریبونوکلئیک، و از اسید ریبونوکلئیک به پروتئین ساخته‌شده در سیتوپلاسم یاخته منتقل می‌شوند. نتایج تحقیق بالتیمور خلاف این اصل را نشان می‌داد. بالتیمور در نیویورک زاده شد و در کالج سوارتمور، در پنسیلوانیا، و دانشگاه راکفلر درس خواند. در ۱۹۶۵، درپی دعوتی به گروه تحقیقاتی رناتو دالبکو در مؤسسۀ سالک، واقع در لاخویای کالیفرنیا پیوست و در زمینۀ وراثت در ویروس‌ها به تحقیق پرداخت. در ۱۹۷۲، عضو هیئت علمی مؤسسۀ فناوری ماساچوست شد و اکنون در این مؤسسه استاد است. او در ۱۹۹۰ به سمت ریاست دانشگاه راکفلر برگزیده شد. یک سال بعد، درپی مشاجره‌ای در خصوص مقاله‌ای تحقیقاتی که او و یکی از همکارانش در مؤسسۀ فناوری ماساچوست به‌چاپ رسانده بودند‌ و برخی ادعا می‌کردند شیادانه است، از این سمت استعفا کرد؛ شخصاً به عمل خلاف متهم نشد.

 

---